Gdy wiele lat temu, rozpoczynając liceum, tę książkę czytałem, właśnie to zdanie zapadło mi w pamięć. Obserwacja, refleksja, a może przestroga?

Gdy w czwartkowy, późny wieczór wygaszałem poszczególne strony w komputerze nagle jakby błysnęły mi litery NICEA. A ponieważ od lat mieszkają tam moi przyjaciele, a Michel – jak go nazywają Francuzi, choć od zawsze jest Wieśkiem – od kilku ładnych lat jest nawet Konsulem Honorowym RP, to zajrzałem do wiadomości „z ostatniej chwili” i… Zamach, ofiary, ciężarówka, strzały, panika, krew, zabici… Wiele osób zabitych, a jeszcze więcej rannych… Dramat na głównym nicejskim bulwarze podczas pokazu ogni sztucznych, boć to 14 lipca, święto narodowe Francji, święto pod hasłem „Równość, wolność, braterstwo”…

Na rany, a Wiesiek i Jola? Jako konsul honorowy bywa zapraszany na wszystkie oficjalne imprezy… Ale nie, spokojnie, przecież od niedzieli są w Polsce… Ulga… Ale natychmiast refleksja, że przecież to wakacje, że po piłkarskich mistrzostwach Polacy musieli tam być…

A człowiek jest tak mało przygotowany na to, co się może zdarzyć… Bo ci ludzie z tłumu na nadmorskiej promenadzie w Nicei na pewno nie byli przygotowani na to, że ktoś właśnie tu i właśnie teraz będzie czyhał na ich życie, na ich cierpienie, na to, aby zamienić ich śmiech i radość w strach i łzy, a dla wielu dziesiątek także w to NIC, które sprowadza śmierć…

Czy jakikolwiek sens mają analizy, rozważania, mnożenie opinii, badanie przyczyn i co tam jeszcze w takich razach? Musimy mieć oczy dokoła głowy. Musimy nauczyć się przewidywać. Musimy patrząc widzieć, słuchając słyszeć… Bo świat z racji rozwoju technologii skarlał, ale za sprawą nawiedzonych szaleńców stał się niebezpieczny. I taki już niestety pozostanie! Dlaczego? A dlatego, że – jak pisał Kafka – człowiek jest tak mało przygotowany na to, co się może zdarzyć…

MJZ