MAREK J. ZALEWSKI

Ale póki co, spójrzmy na minione miesiące tego roku… Oczekiwaliśmy ich nie bez nadziei, ale i bez euforii. Ten rok miał nam przynieść odpowiedzi na wiele istotnych pytań. Czy ekipa Leszka Millera wyrwie nas z chocholego tańca, w który wprowadzili nas amatorzy Jego Niekompetencji Jerzego Buzka? Czy znajdą potwierdzenie hurraoptymistyczne opinie o korzyściach, które nas czekają po wejściu do Unii Europejskiej? A jeżeli tak, to kiedy? Czy Rada Polityki Pieniężnej wreszcie, choć w przybliżeniu, przewidzi wysokość inflacji i zsynchronizuje swoje pomysły z pulsem gospodarki? Czy uda się zahamować spadek sprzedaży samochodów, a z drugiej strony wzrost kursu złotego? Jak wypadnie spis powszechny i biało-czerwoni na MŚ w piłce nożnej? A Sejm? Co będzie działo się w Sejmie, bo przecież ta Samoobrona…? A co z wyborami samorządowymi? No a bezrobocie? Czy gospodarka zacznie wygrzebywać się z dołka, czy – wprost przeciwnie – wskaźniki będą nadal dołować w poszukiwaniu dna?

Jeżeli chodzi o mnie, to nie musząc sam siebie oszukiwać ani dbać o to, aby się komukolwiek przypodobać – biorę rzeczywistość taką, jaką ona jest, nie wykonując karkołomnych łamańców przy próbach jej interpretacji. Ponadto – wbrew masochistycznym wręcz upodobaniom wielu naszych polityków i autorytetów ad hoc – wolę rozczarować się na plus, a nie minus.

Dlatego też nie czułem się zawiedziony np. występem naszych piłkarzy na mistrzostwach w Korei Płd. Prawdę mówiąc – jako, że piłki nożnej nie lubię – mało mnie owe mistrzostwa obchodziły, ale buńczuczne zapowiedzi o tym, w jakim stylu wyjdziemy z kolejnych eliminacyjnych grup i czego dokonamy w puli finałowej kazały mi zwrócić baczenie na to, co to się będzie działo, gdy nasi ruszą do zwycięskich bojów. Niestety – chcieli dobrze, a wyszło jak zwykle, czyli do bani i na tarczy. Podobnie było ze strzelaniem Rady Polityki Pieniężnej do inflacyjnego celu. RPP – mimo, że zasiada w jej gronie tylu fachowców, a jeszcze większa ich gromada dla niej pracuje – nigdy jeszcze nie trafiła w tarczę, a co dopiero w sam jej środek. Ale przecież nikt nie może powiedzieć, że RPP niecnie knuje przeciwko powodzeniu naszej gospodarki. Nie, zasiadający w niej mędrcy chcą dobrze, a wychodzi jak zwykle…

A premier i jego ministrowie? No, przecież się starają. Np. minister Piechota. Opracował program z “przedsiębiorczością” w tytule. Wyciągnął pomocną dłoń – z błogosławieństwem samego premiera i reszty rządu – do upadającej szczecińskiej stoczni. Wziął ją na swój garnuszek. I co? Chciał, ba – wszyscy chcieli – dobrze. A jak wyszło? Oczywiście – jak zwykle… Oto bowiem jedyny dychający jeszcze polski armator ma zamówić coś ok. 20 statków. Nic lepiej – polska stocznia, polski armator i polski – ma się rozumieć – rząd. I co? Ano ów armator ulokuje swoje zamówienie w Korei, bo tam zbudują mu statki o 4 mln dolarów taniej. I min. Piechota przyznaje to bez najmniejszej żenady, zamiast uruchomić niebo i ziemię w sprawie rządowej dopłaty po to, aby zamówienie zostało u nas, aby to nasi stoczniowcy mieli pracę, aby to krajowe firmy współpracowały przy takim kontrakcie, aby utrzymać stan zatrudnienia i ściągnąć na końcu należne podatki. Ale cóż – wyszło – jak zwykle…

Albo – mój ulubiony temat – nasze negocjacje z Unią Europejską. Przez blisko 10 lat przedstawiciele wszystkich kolejnych rządów i niektórych partii politycznych zapewniali nas wszystkich o miodzie, który dla nas szykują w procesie negocjacji. I nagle na jaw zaczynają wychodzić coraz większe porcje dziegciu, którym nasi negocjatorzy w serwilistycznym zapędzie pod bacznym okiem i za namową swych unijnych adwersarzy – u nas zwanych partnerami – doprawiali przez te lata unijną kadź. Skutek jest taki, że na dziś mamy zapewnione warunki członkowskie poza wszelkimi standardami UE.

A przecież w momencie podpisywania traktatu akcesyjnego było wiadomo, że w Brukseli decyzja polityczna w sprawie przyjęcia nowych członków już zapadła. Bruksela szykowała się do trudnych negocjacji, godząc się na ustępstwa w zamian za otwarcie dla swych członków nowych, wielomilionowych i chłonnych rynków. Ale my byliśmy szybsi. Za wszelką cenę chcieliśmy udowodnić jacy to my jesteśmy otwarcie do UE nastawieni. Zanim cokolwiek uzyskaliśmy oddaliśmy Unii cały nasz rynek bez żadnych warunków. W swej naiwności nasi politycy uważali, że w drodze rewanżu negocjacje będą łatwe i przyjemne. Nic bardziej mylnego! Dzisiaj mamy taką sytuację, że UE ma wszystko, a u nas politycy kombinują co tu zrobić, żeby mimo wszystko Polska została członkiem n-tej kategorii nawet wówczas, gdy w referendum społeczeństwo wyrazi swój sprzeciw.

To tylko niektóre przykłady na jałowość politycznych dyskusji, miałkość argumentów (dla prof. Kołodki Trybunał Konstytucyjny nie jest autorytetem), lekceważenie głosów przeciwnych lub choćby powątpiewających. A co mamy w zamian? Wańkowiczowskie chciejstwo rządzących. Może i chcą dobrze. Bieda w tym, że wychodzi jak zwykle…