Godziwie jest być pomnikową postacią – jeśli za życia. A po śmierci? To tylko pamięć dla potomnych.

Mamy świetnego prezydenta, niezależnego politycznie, dzielnie nadzorującego i wetującego groźne ustawy.

Dopiero niedawno dobitnie dotarło do mnie, że nie mamy ani prezydenta, ani premiera.

Nie wierzyłem własnym uszom, słysząc o godz. 19 w wiadomościach EskiROCK, że Naczelnik Kaczyński miał się spotkać dzisiaj w Londynie z premier Theresą May!

Dzisiejsza „Gazeta Wyborcza” niemal w całości poświęcona jest dramatycznemu protestowi kobiet przeciw polityce PiS-u.

Polityka historyczna w wykonaniu dyktatorskiego rządu PiS nabiera tempa.

Unijne referendum w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, oprócz opisanych wszystkich możliwych i niemożliwych scenariuszy, przyniosło jeszcze jeden aspekt.

23. czerwca puszkę Pandory otworzyli Anglicy. Nikt nie wie, co i kiedy z niej wyskoczy.

Przyszła kryska na rosyjskiego Matyska o imieniu Wowa.

Zwycięzcy nikt nie śmie zapytać o słuszność dyktatorskiego postępowania. 

Oj, nie ma łatwo profesor-minister Piotr Gliński w walce z niezależnym teatrem. I całe szczęście.

Zalew informacji (o wiedzę trzeba się starać samemu) jest taki, że nie wiadomo, w którym przysłowiowym kościele dzwonią.

Jedni pracują dla sławy, inni dla idei, a są nawet tacy, którzy dla pieniędzy. Ale wszyscy, nawet ci pozostający w cieniu, nie odmówią przyznanego im wyróżnienia.

Reklama dźwignią handlu była w PRL.

Idzie nowe, znika stare.

Dlaczego PO musiała przegrać, to już wiemy. Z kamyków powstała lawina.

Jako osobnika robiącego w mediach (niegdyś mówiło się: popychającego piórem), żywo interesuje mnie ich zapowiedziana repolonizacja.

Twarze to najbardziej zapracowane części człowieczego ciała. I najszybciej rozpoznawalne.

Ziściły się przewidywania, czy wręcz oczekiwania. Tak w obozie PiS, jak i w twierdzy PO.

Ciekawi, co do powiedzenia mają kandydaci do rządzenia Polską przez kolejne cztery lata. Podczas spotkań i wyborczych wieców mówią ludowi miast i wsi co chcą, a właściwie to, co ów lud pragnie usłyszeć.

  Jerzy Waldorff przed laty pisał o muzyce, która miała łagodzić obyczaje. Ogólnie, we wszystkich dziedzinach życia publicznego.