Urząd musi poinformować opinię publiczną o planowanym rozpoczęciu każdej inwestycji. Jest to oczywiste. Dlaczego jednak w tej samej sprawie konsultacje społeczne należy przeprowadzać nie raz, a wielokrotnie? Do tego zmusza obecne prawo. Wielokrotne informowanie o powstającej inwestycji prowadzi do reakcji lokalnej społeczności: “Skoro tyle razy pytają, to znaczy, że coś jest nie tak”. A przecież kolejne konsultacje nie wnoszą nic nowego, jedynie znacznie wydłużając proces inwestycyjny.

Konsultacje powinny być przeprowadzane tylko raz – na etapie uzyskiwania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Określa się wtedy możliwość realizacji konkretnych inwestycji na danym terenie.

Protestują wszyscy. Organizacje ekologiczne, często z drugiego końca Polski, grupy sąsiadów, oraz wyspecjalizowane w protestach sąsiedzkich kancelarie prawnicze. Protesty te coraz częściej są bezzasadne. “Pieniacze na emeryturze” zakładają komitety sąsiedzkie, protestują przeciwko powstającej w okolicy inwestycji. W ten sposób czują się społecznie potrzebni. Organizacje pseudoekologiczne oraz kancelarie prawnicze liczą na korzyści majątkowe w zamian za odstąpienie od protestu.

Prawo zachęca do aktywnego uczestnictwa w postępowaniu dotyczącym inwestycji i wnoszeniu swoich uwag. Przepisy nie precyzują, kto może się na ten temat wypowiadać. Przeciwko decyzji zezwalającej na realizację inwestycji może protestować nawet osoba, która nigdy nie przebywa w jej rejonie. Podobnie organizacje ekologiczne, które na mocy ustawy występują w postępowaniu dotyczącym inwestycji na prawach strony. Nieważne, gdzie są zarejestrowane i działają – protestować mogą w całym kraju.

Organizacje ekologiczne nie powinny występować w protestach na prawach strony. Prawo powinno regulować, kto jest uprawniony do prowadzenia protestu – właściciele i zarządcy sąsiednich nieruchomości.

Ekoterroryści żyją nie z protestów, ale z tego, że od nich odstępują. Liczy się czas, w którym toczy się postępowanie – kolejne skargi, odwołania wstrzymują pracę inwestora, co wiąże się ze znacznym podwyższeniem kosztów realizacji inwestycji.

Prawo konsekwentnie chroni protestujących. Nawet, kiedy bezzasadność blokowania inwestycji jest oczywista, argumenty protestujących są wręcz absurdalne i sąd w rezultacie odrzuci ich skargę, nie ponoszą oni żadnych konsekwencji. Umożliwia to bardzo skuteczne blokowanie inwestycji praktycznie na każdym etapie jej powstawania.

Protesty społeczników wynikają zazwyczaj z niewiedzy i oparte są na krążących w społeczeństwie mitach, których nie ma kto zweryfikować. Obecnie decyzje podejmowane są przez lokalnych urzędników, których wiedza na temat technologii związanych z ochroną środowiska zostawia wiele do życzenia. Nie potrafią oni jednoznacznie odrzucić nawet bezsensownych “ekspertyz” przygotowanych przez osoby niekompetentne, czy wręcz zainteresowane wstrzymaniem inwestycji.

Koniecznym jest utworzenie instytucji odpowiedzialnej za wydawanie konkretnych opinii i zatrudnienie w nich osób, których znajomość rzeczy zostanie zweryfikowana przez niezależne instancje. Pozwoli to na rzetelne rozpatrywanie wniosków przeciwko inwestycjom.

Póki co, inwestor stoi na z góry przegranej pozycji. W żaden sposób nie może dochodzić odszkodowania za straty spowodowane nieuzasadnionymi protestami. Gdy protest dotyczy decyzji urzędu, inwestor nie jest nawet stroną w sprawie. Nie może przedstawić swoich argumentów i ekspertyz. Zostaje mu tylko zaprotestować i po raz kolejny głośno stwierdzić: prawo hamuje wzrost realizowanych w Polsce inwestycji. Oby równie skutecznie zapobiegało wzrostowi przestępczości.