Tą osobą była Carla, którą mąż bohaterki „się opiekował” wcześniej, kiedy była dziewczynką. Olga zmieniła się pod wpływem okoliczności: stała się ordynarna, nieuprzejma dla innych, ale postanowiła nie nadskakiwać mężowi.

Czytelnik zapoznaje się ze stanem  psychicznym Olgi, po porzuceniu jej przez męża: Olga staje się roztargniona oraz senna. Pamiętajmy, że w tej rodzinie była dwójka dzieci w wieku szkolnym, Ilaria i Gianni oraz pies. Olga zastanawia się, jaka jest przyczyna owego porzucenia, w którym momencie i w jaki sposób postąpiła niewłaściwie. Usiłuje dowiedzieć się od znajomych, co się z byłym mężem dzieje, a zwłaszcza, gdzie on mieszka. Podąża w kierunku domniemanego miejsca zamieszkania Maria, ale on tam najwyraźniej nie mieszka.

Kiedy w mieszkaniu pojawiły się mrówki, Olga zastosowała truciznę w sprayu. Skutki były tragiczne: syn Gianni się zatruł, a pies zdechł. Olga potrzebuje wsparcia psychicznego: uderza do sąsiada-muzyka Carrano, jednakże ten ją na początku rozczarowuje.

Powoli nasza bohaterka  wycofuje się ze związku z byłym już mężem, choć nadal jej stan budzi wiele wątpliwości. Olga ma nawet wizje, związane z przeszłością. Stosunki z byłym mężem i jej partnerką jakby się unormowały: Mario w określone dni  zabiera do siebie nawet swoje dzieci. Koniec powieści to bliski związek Olgi z sąsiadem-muzykiem i koniec miłości do byłego męża.

Jest to dobra powieść obyczajowa, która mówi wiele o życiu, nieszczędzącym pułapek uczuciowych, niezależnie od kraju pochodzenia bohaterów. Ta powieść powtarza nieustannie „nic nie trwa  wiecznie”. Zwłaszcza miłość.

                                                                                              Jacek Potocki

Elena Ferrante. „Czas porzucenia”. Tłum. Lucyna Rodziewicz-Doktór. Wydawnictwo „Sonia Draga”, Katowice 2020,  str. 291