Są to wiersze białe, bez rymu; stąd raczej jest trudno się ich nauczyć na pamięć. Nie zawierają one też dydaktyki ani przekazu sugerującego czytelnikowi określone zachowanie. Pozbawione są polityki, z którą spotykamy się prawie wszędzie na co dzień.

Tytuł tomiku zapowiada pewną grę. Może na wyrost i tak jest, choć trudno chyba oznaczyć poszczególne wiersze jakąś literką tak, by wszystkie razem dały konkretne słowo. Już pierwszy utwór zapowiada wieloznaczność. Są to bowiem wiersze, wypływające z wnętrza poety, jego wrażenia i wspomnienia, które są sprawą indywidualną i raczej nieweryfikowalną.

Autor nawiązuje do pewnych swych ulubionych miejscowości lub miejsc, które są rozmaicie, a nierzadko i nie najlepiej odbierane dzisiaj przez ludzi. Wspomina swoje miłości, choć nienazwane. Przekazuje wizerunki bliskich i trudne momenty ich odejścia.

Wreszcie, kilkakrotnie przedstawia wątki religijne, związane z osobami duchownymi, bądź miejscami kultu. Mówi o swych przyjaciołach. Pisze nawet o słynnym mistyku, Andrzeju Towiańskim, który fascynował sobie współczesnych, m.in. Adama Mickiewicza i innych znanych poetów polskiego romantyzmu.

Jest to bardzo elegancki tomik, charakteryzujący się elegancją słowa, zmuszający do uspokojenia czytelnika w tych trudnych i szybko mknących czasach. Nic dziwnego, że poezja Tadeusza Dąbrowskiego jest tak popularna. Nie tylko w naszym kraju. Wszędzie…

                                                                                              Jacek Potocki

Tadeusz Dąbrowski. „Scrabble”. „Państwowy Instytut Wydawniczy”. Warszawa 2020. str. 52