Chiny i USA przetestowały rakiety przechwytujące stanowiące elementy obrony przeciwrakietowej. Indie spod wody wystrzeliły rakietę średniego zasięgu zdolną do transportowania głowic bojowych. Japonia umieściła na orbicie dwa satelity zwiadowcze. Północna Korea w swoim stylu się odgraża, że niebawem na dużą skalę przeprowadzi próby jądrowe. Korea Południowa co prawda nie ma atomu, ale zapowiada eksperymentalne odpalenie rakiety „Naro-1”, przez długi czas odkładane.

Rewolucyjne iluzje – 22.01

W Rosji trzeba skończyć z politykami o statusie cara i dyktatora. Trzeba to likwidować – mówi agencji Rosbałt znany politolog Andriej Piontkowskij, opisując sytuację polityczną w kraju. Naukowiec, nawiązując też do szans przejęcia rządów przez opozycję, podkreśla, że zadaniem przeciwników Kremla nie powinno być jedynie „zastąpienie złego cara dobrym carem Nawalnym” (jedną z głównych twarzy ruchu zwalczającego rządy Putina i Miedwiediewa). Piontkowski przypuszcza, że w tym roku mogą zostać wypromowane nowe postaci opozycji wysuwające najbardziej zrozumiałe programy i hasła. – Teraz trzeba pokazać, co mamy zamiar dalej robić – zaznacza. Jego zdaniem ci, którzy się jeszcze wahają z przyłączeniem do nurtu protestu, ciągle się boją, co się stanie, gdy obecna władza odejdzie. Obawiają się powtórki z lat 1917 i 1991, gdy nastąpił rozpad państwa.

Piontkowskij postuluje, by opozycja zaproponowała kartę drogową dla procesu przejściowego – od upadku reżimu do wyboru prawomocnych organów nowej władzy. Rozważania utytułowanego politologa brzmią trochę jak analiza sporządzona na studiach politologicznych, oparta na podręcznikowych kryteriach i ocenach. Rosja chyba jednak jeszcze nie dojrzała do takiej „rewolucji” i raczej trudno oczekiwać, by się ona ewentualnie rozpoczęła w Moskwie. Tam też jest na pewno spory potencjał niezadowolenia, ale zarazem największa liczba zadowolonych ze status quo. A za nimi stoi pokaźny i sprawny aparat państwowy.

Na Iran Patrioty – 15.01

Amerykanie już swoje rakiety „Patriot” przetransportowali do Turcji. Za tydzień pojawią się tam jeszcze baterie tych samych pocisków dostarczone przez wojska Niemiec i Holandii. Pochodzące z trzech krajów zestawy staną w trzech miejscowościach położonych koło granicy turecko-syryjskiej. O dostawy tej broni Ankara miała prosić pozostałych partnerów z NATO w obawie przed atakiem Syrii, jak wiadomo ogarniętej krwawą rewoltą i ciętej na Turcję za jej poparcie dla antyrządowych rebeliantów.

W portalu CentrAzia natknąłem się na artykuł wskazujący na rzekomo „realne cele” dyslokacji patriotów państw Paktu Północnoatlantyckiego w tym zapalnym punkcie. Że Syryjczykom ani w głowie napadać na Turcję, że to absurdalne, ponieważ rząd Asada ledwo się trzyma na nogach i musiałby oszaleć, by zaczepiać potężnego, należącego do NATO sąsiada. Że chodzi o to, by mieć czym chronić instalację radarową przymierza kontrolującą cały obszar Bliskiego Wschodu. Kiedy chronić? A gdy na nią zechce uderzyć Iran, w rewanżu za bombardowania swych obiektów atomowych. A do takich bombardowań dojść może już na wiosnę. No, i koło się zamyka.

Oblicza Łukaszenki – 10.01

Z przyjemnością się dowiedziałem, że szef resortu kultury w Mińsku ścichapęk prowadzi politykę „łagodnej białorutenizacji”. Czyli chce, żeby w kraju było jak najwięcej akcentów odwołujących się do rdzennej historii i kultury ziem białoruskich. A to ni mniej ni więcej oznacza również eksponowanie polskich śladów oraz summa summarum wzmacnianie suwerenności republiki. Dlatego nie bardzo się podoba Rosjanom.

Agencja REGNUM pisze – a ja przecieram oczy ze zdumienia – że na Białorusi (choć oni wolą mówić w Białorusi) spory odłam inteligencji żyje rusofobicznymi przesądami. Czyli że nie przepada za dawną metropolią. Pisze też, że Aleksandr Łukaszenka otwarcie informuje o istnieniu osobnej białoruskiej cywilizacji. No, nie. Przecież gdyby się opierać tylko na doniesieniach polskich mediów to obraz by był jednoznaczny: Łukaszenka tylko dzień w dzień marzy o tym, by dogadzać Kremlowi.

REGNUM wylicza liczne „grzechy” prezydenta państwa, skądinąd bliskiego Rosji (unia celna, itd.). Przede wszystkim promuje on język ojczysty, systematycznie rugując z obiegu rosyjski (oba są państwowe). Stawia pomniki a to księciu litewskiemu Witoldowi, a to papieżowi Wojtyle. Odbudowuje zamki i rezydencje rodów magnackich, m.in. w Nieświeżu, gdzie realizowane są imprezy typu Tydzień Radziwiłłów, a nawet bale i to z udziałem showmenów znad Wołgi.

Spis niecnych uczynków władz białoruskich można by ciągnąć, ale jeszcze tylko dodam, że ministerstwem kultury kieruje Paweł Łatuszka. Był dawniej ambasadorem Białorusi w Polsce. Pamiętam, że obszerny wywiad jakiego udzielił „Życiu Warszawy” (jakieś 5 lat temu), wywołał nietuzinkowe zainteresowanie.

Kino na Nowy Rok – 4.01

„Operacja Argo” trzyma w napięciu. W zwrotnych momentach widzowie łapią się za oparcia foteli. Film wyreżyserował i sam w nim zagrał główną rolę Ben Affleck – pisze Henryk Suchar. Zrobił go skromnymi środkami, ale jakże efektownie. Przedstawiona w tym sensacyjnym obrazie akcja szpiegowska miała miejsce parę miesięcy po obaleniu w Iranie szacha i zawładnięciu przez rozgorączkowanych studentów ambasadą USA w Teheranie (koniec 1979).

Z oblężonej placówki do dyplomatycznej misji Kanady zbiegło sześć osób. Dzięki zawodowcowi z CIA zostały później bezpiecznie wywiezione z rozpalonego antyamerykańskimi emocjami kraju pod przykryciem obywateli kanadyjskich. To trochę jak filmowa „Operacja Samum” Władysława Pasikowskiego, pokazująca jak sprawnie polski wywiad ocalił i ewakuował z Iraku grupę amerykańskich agentów.

Operacja Amerykanów została dopiero niedawno odtajniona, ale już wcześniej jej protagoniści zostali bez rozgłosu nagrodzeni jeszcze przez prezydenta Cartera.

„Operacja Argo” przejdzie do historii jako jeden z lepszych okazów kina porywającego mimo braku typowego hollywoodzkiego rozmachu. Ci to nawet bez pieniędzy potrafią! Ale od razu zaznaczmy, że i nasza telewizyjna „Misja: Afganistan”, serial Macieja Dejczera, też wciąga, mimo iż jej budżet był nawet mniejszy niż kasa wydana na realizację dzieła Afflecka.

Henryk Suchar