Znam jednak jednostkę smutną, u której ten radosny moment spotęgował jeszcze poczucie beznadziejności, chandrę. Zwisa jej nad głową taki zgniłomgielny splin w areozolu, którego nie może rozgonić machanie rękami. Nie można go także wyleczyć przez moczenie odcisków stóp w miednicy lub odbiór polskich kabaretów w telewizorze. Trzeba jej zatem przypomnieć, że recepta z hasłem „Frontem do ludzi” – to uniwersalny lek na pogodniejszy nastrój.

Andrzej Popielski – dziennikarz, fotograf, poeta

www.aspop.com.pl

Fotowiersz „Lot na księżyc”

Gdy myśli
robią się tak bure
jak kolejowe bocznice
Ściąga mnie do
do baru „Księżyc”
serwis holowniczy

Tam wyparuje
smutku wata
Jest radykalna
zmiana świata
I fruwa stado
mocy lotnych
Słów do nocy

W „Księżycu”
krzywy humor
inwalida…
prostuje się jak
dzida

Tam ja kocham
Ciebie i Was…
Z tej wysokości
wad nie widać…
Sam blask
który odpręży
i przygotuje do lotu…
na Księżyc

Ruszajcie zakiełkować
gdy tylko się obudzicie
tę czarno białą przestrzeń
kolorowym życiem

© Copyright by Andrzej St. Popielski