Świat się skurczył i to bardzo. Nawet w zapadłej dziurze możemy śledzić losy elit, uczestniczyć w rautach, ( kto pamięta, co to raut?!), po prostu być obywatelem świata. Co prawda Internet nie potrafi jeszcze przekazać zapachów perfum i naftaliny, atmosfery, szeptów po kątach pięknych pań. Ale mimo tych drobnych niedogodności możemy sobie wyobrażać, że tam byliśmy, prowadziliśmy konwersację o błahych sprawach, tańczyliśmy fokstrota i trącaliśmy się dystyngowanie kieliszkami z szampanem z księciem panem i księżną panią. Och! Co to był za raut! I to wszystko dzięki Internetowi oraz naszej wyobraźni.

Z mariażu “Internet i nasza wyobraźnia” przechodzimy, a raczej jesteśmy wrzuceni, w związek “rzeczywistość i nasza wyobraźnia”. A rzeczywistość jawi się nam, łagodnie mówiąc, nieciekawie. I to z prostej przyczyny, zaczyna brakować stałych, stabilnych i niekwestionowanych punktów odniesienia. Takim punktem był, może jeszcze będzie, bank. Kojarzył się zawsze z rzetelnością, uczciwością, twardością, ale i sprawiedliwością. Utarło się przecież powiedzenie “pewne jak w banku”, a więc trwałe i niewzruszone.

Tak wiele osób myślało do 12 września tego roku, do programu pani Elżbiety Jaworowicz “Sprawa dla reportera”. Na zimno, profesjonalnie uchyliła pani Jaworowicz rąbka dywanu matactw nie polskich już banków. Strach pomyśleć, co kryje się pod tym dywanem, jakie sprawy zamiatano pod niego, aby tylko nie ujrzały światła dziennego, aby nie stały się sprawami publicznymi. A rzecz dotyczyła specyficznego udzielania kredytów inwestorom. Banki przekazywały dwie z trzech rat, czekały na dokończenie inwestycji, a potem zrywały umowy pod byle pretekstem, przejmując na swoją rzecz gotową inwestycję.

Bardzo chciałbym wierzyć, że to, co przedstawiła pani redaktor, jest wyjątkiem w relacjach bank – inwestor, że takich przykładów lub podobnych nie ma więcej, że sprawcy po tym programie zostali natychmiast zwolnieni z pracy, a pokrzywdzeni otrzymali stosowne rekompensaty i zadośćuczynienia. Chciałbym wierzyć, ale moja wyobraźnia, jak i wyobraźnia kilku jeszcze osób, puka nam w głowę krzywym palcem i śmieje się do rozpuku, wyzywając nas brzydkimi wyrazami. Bolesne jest to, że ma rację. Ma rację, gdy szukamy stałych punktów odniesienia, gdy liczymy na instytucje zaufania publicznego, gdy myślimy “nas to nie dotyczy”. Nie dotyczy nas dzisiaj, ale jutro, kto wie, czy jakiś bank, bez sensu sprywatyzowany za przysłowiowy “psi grosz”, nie wywinie nam podobnego numeru .

Nie polski bank w Polsce robi w “konia”, a raczej w bankruta, polskich inwestorów. A trąbimy wszem i dookoła o rozwijaniu przedsiębiorczości, pobudzaniu inicjatyw gospodarczych, budujemy programy i zwołujemy konferencje. Może po to, aby następny bank…. Nie śmiem dalej ciągnąć tego wątku, bo krew mnie zalewa, gdy pomyślę o owczym pędzie do prywatyzowania wszystkiego, a szczególnie tego, czego w pierwszej kolejności prywatyzować nie należało. Jak tak dalej pójdzie – przestaniemy czuć się u siebie. Na pocieszenie – może zostaniemy Europejczykami.

Tyle cytatów z gazety, i żeby było śmieszniej, nie opozycyjnej. Śmieszniej już być nie może. Może być tylko straszniej, tragiczniej, bo jeśli kilka dni po pogrzebie Marka Kotańskiego organizuje się akcję, jakiej podobno nie było od 1985 roku, o 6 rano wobec osób, które wymagają specjalnej troski i uwagi, mimo, że – i znów cytat: “… Mamy stały kontakt z naszym dzielnicowym…” – mówi przedstawicielka Markotu – organizuje się taką akcję nie tylko w noclegowni, ale również w Centrum Samotnych Matek z Dziećmi, to co będzie dalej?

Na domiar wszystkiego rzecznik prasowy policji twierdzi, że: “Mieliśmy prawo tam wejść i weszliśmy”. Straszne. Ludzie, którzy nie mają swojego domu, bardzo często nie ze swojej winy, są wyrzucani ze swojego “przytuliska”, bo ktoś opacznie rozumie swoje powinności. A może chodzi coś więcej? A może zabrakło wyobraźni, ludzkiego odruchu, że sprawy operacyjne, jeśli w ogóle takie istniały, można załatwić innymi metodami? Prostymi, mniej kosztownymi, mniej na pokaz, a skuteczniejszymi. Czy musiał powstać, i komu jest potrzebny, mur nieufności między pokrzywdzonymi przez los a policją? Komu bezdomni mogą zaufać i kto będzie ich ostoją? Co realnie dała ta akcja, jakie korzyści przyniosła?