Jesienny koloryt

Puszczy Augustowskiej

Z całego szumu starych drzew,

Chcę pozbierać liście pod stopami.

Są rdzawe, ledwie prześwitujące

Przez jesienne spojrzenie dnia.

I te niezwykle żółto-czerwone

Przebiegające lotem bezkresnym

Po trakcie puszczańskim.

Połyskujące listki brzozy,

Jeszcze zielone roiły się

Od westchnień lata.

I te już zupełnie czekoladowe,

Zapowiadające schyłek słońca.

Kręciły w rytmie wiatru

Niczym powiewna, rozpędzona

Baletnica przybrana w skrzydła

Z wielobarwnych pióropuszy.

         Od wielu lat nasza rodzima TV publiczna (podobnie komercyjna) prezentuje poziom, powiedziałabym, przydenny. Karmienie widza „papką” w postaci telenowel o niczym, jest tylko zachętą dla mało ambitnego telewidza, aby życie innych podglądać przez dziurkę od klucza, zamiast zająć się swoim.

         Podaje się na tacy miałką, tanią rozrywkę, bo i po co przeciętny Polak ma być zajęty np. czytaniem interesującej lektury? W jakim celu ma oglądać dobre programy popularno-naukowe, dostępne tylko w godzinach pracy? Komu służą, wreszcie, wartościowe dokumenty historyczne lub filmy skłaniające do myślenia, których emisja jest w porze nocnej?

         Zamiast wysmakowanego repertuaru sączy się, wręcz leje, miłość ze szklanego ekranu w serialikach typu: Barwy szczęścia, Pierwsza miłość, Tylko miłość, Statek miłości, M jak miłość, Miłość nad rozlewiskiem czy inny tasiemiec Moda na sukces… aż mdli!

Wiemy wszyscy, że praca nad sobą, własną rodziną, wymaga niemało trudu. Łatwiej jest spożyć narzucone nam niestrawne telewizyjne menu, by kolejny dzień zastanawiać się nad zdradą, oszustwem czy kolorem włosów tandetnych bohaterów telenowel.

Podobnie ma się rzecz z całą serią filmów promujących przemoc w szeroko rozumianym spektrum. Nie wnoszą przecież żadnych wartości poznawczych czy etycznych. Płacimy  przecież abonament, oczekując za to COŚ w zamian.

Reasumując: Niech sobie będą filmiki o takim pułapie, ale dlaczego muszą dominować w TV publicznej?

Chciałoby się krzyczeć o tempora, o mores! Otóż tempora są, jakie są – pełne wulgaryzmu, głupoty i bylejakości, a o  mores powinna wreszcie zatroszczyć się Rada Programowa TVP, stosując tak bardzo pożądaną równowagę. Życzę telewidzom, aby TV nie była jak velis aegri somnia… bez ładu i składu. Niech zacznie służyć – tak, służyć! – bardziej ambitnemu telewidzowi.