ANDRZEJ WILL

Staram się nie pisać felietonów o wyraźnym zabarwieniu politycznym.

Nie silę się na komentowanie wydarzeń z życia partii a tym bardziej tych

sprawujących władzę. Nie wymieniam nazwisk ani też instytucji a tym bardziej

ministerstw czy innych agend, agencji, funduszy, organizacji i tym podobnych

stałych lub przejściowych konwentykli. Generalnie piszę o zjawiskach, jakie

wymienione twory generują, ale tylko, kiedy mają one związki z nami, szaraczkami, zwykłymi zjadaczami chleba. I tylko wtedy, kiedy efekty decyzji tych tworów są chybione, czyli nieprzemyślane a idąc dalej po prostu głupie.

Po tym przydługim „wyznaniu wiary” aż mnie korci żeby przywalić po oczach, pójść na całość, pojechać po wszystkim. A korci mnie, bo to, co wokół się dzieje

aż prosi się, aby przyłożyć i to tak, aby zabolało. Niektórzy mędrcy głoszą, że

droga do rozumu wiedzie przez solidne lanie. Ale ja nie będę walił na odlew

bo w tym, czego jesteśmy świadkami jest kawałek mojej, ale również innych

winy. Grzech zaniedbania czy zaniechania jest równie ciężki jak samo

aktywne działanie. Brak reakcji jest swoistą formą przyzwolenia. Nasze popiskiwania sprzeciwu były bardzo nikłe i ledwo słyszalne.

     Ale to już historia. Taka trochę dziwna, mająca ciąg dalszy w postawach,

wypowiedziach, zamiarach niektórych prominentnych osób w naszym

państwie. Sprawy mają się tak – koalicja, która formowała rząd traci

w zastraszającym tempie w badaniach opinii społecznej. Nawiasem mówiąc

badania opinii to osobny i osobliwy rozdział życia politycznego, ale o tym

kiedy indziej. Wracając do koalicji i rządu, następuje wyraźny rozziew miedzy

oczekiwaniem elektoratu koalicji, polityką uprawianą przez posłów koalicji

a dokonaniami i nie dokonaniami rządu. Lewicowy elektorat mający przed

oczami program, z jakim koalicja przystępowała do wyborów nie może

i nie chce zrozumieć wyraźnego zarzucenia podstawowych deklaracji.

Mała uwaga – pod pojęciem „lewicowy elektorat” rozumiem tych, którzy

zawsze głosują na lewicę i tych, którzy głosowali, bo byli przeciwko poprzednikom. Oni też uwierzyli w szczerość intencji i możliwości realizacji

deklaracji wyborczych.

          I….od samego początku robiono „wszystko,” aby przez przypadek zwycięstwo wyborcze było nie za wysokie. Znakomite wypowiedzi znakomitego ekonomisty w kampanii wyborczej „powalały na ziemię” siłą „zdobywania” głosów. A potem to poszło jak z górki, nietrafione decyzje,

pożal się boże polityka kadrowa i systematyczne rozjeżdżanie się założeń

programu koalicji z bieżącą polityką i decyzjami rządu. Wyglądało to tak

jakby rząd nie mógł się zdecydować czy jest lewicowy czy realizuje pseudo

prawicowe założenia. Osobną rzeczą jest odstępstwo od programu wyborczego,

zdecydowane odstępstwo a w niektórych fragmentach zaprzeczenie zapisom

programowym koalicji. Równolegle, narastające frustracje społeczne plus

nie przygotowana weryfikacja wywierają presje na swoich przedstawicieli

czyli posłów. Zaczyna się kociokwik, rząd swoje, partie swoje, polityka kadrowa – nie będę się wyrażał, jednym słowem ogólne zamieszanie.

       Nie chcę wchodzić w skórę proroka, który przepowiada fakt po jego

zaistnieniu, ale aż mnie korci, aby dorzucić kilka kamyczków do całej

sprawy – i koalicji i rządowi zabrakło myśli przewodniej, strategii

obliczonej nie tylko na doprowadzenie Polski do Unii, ale na stworzenie

warunków rozwoju przedsiębiorczości, bezpieczeństwa społecznego,

bezpieczeństwa ekonomicznego a generalnie -budowanie przyjaznego

państwa w tym służb skarbowych, sądownictwa, policji i ogólnie rzecz

ujmując urzędów. Wszystko to było i jest zapisane w programie koalicji.

Nie wiele z tych zapisów zrealizowano. Nie ma się, więc co dziwić

społecznej frustracji potęgowanej, socjotechnicznymi zagrywkami sejmowej

opozycji.

       Nie wesoła sytuacja w koalicji i rządzie potęgowana przez niektórych

„naraz oświeconych”, co to trzy minuty temu przejrzeli na oczy budzi

nie tylko mój sprzeciw. Koniunkturalizmem – tym pojęciem określić można

zachowania „grupy iluś tam”, która nie licząc się z desygnacją wyborców

próbuje klecić coś dla siebie, bo przecież nie dla elektoratu.

       W chwilach ciężkich, przełomowych najtrudniej jest zewrzeć szyki,

dokonać analizy, wyciągnąć wnioski z błędów i je naprawić.

       Polsce potrzebna jest lewica z prawdziwego zdarzenia a ta dzisiaj

istniejąca ma jeszcze szansę stać się taką pod warunkiem konsolidacji

i determinacji wszystkich ogniw. I nie ma już czasu ani miejsca na ucieczki.

       Elektorat dogoni i skreśli. Tak kończyły poprzednie formacje.

Andrzej Will

Warszawa,20 marca 2004 r.