MASSOUD MAALOUF

ambasador Libanu w Polsce

Henryk Suchar: Dla Polaków Liban nie jest terra incognita. A Libańczycy z czym kojarzą Polskę?

MASSOUD MAALOUF: Znamy się, bo od dawna istnieje wzajemne przyciąganie. Przez ziemie dzisiejszego Libanu wędrowali polscy pielgrzymi do Ziemi Świętej. Mieszkał Słowacki. Uniwersytet Świętego Józefa zakładał w 1841 roku Polak, ojciec Ryllo. Gubernatorem francuskim był w 1902 roku Muzaffar Pasza Czajkowski. W latach 1945 – 46, w Libanie osiadło wielu polskich uchodźców.

Czemu zdecydowali się oni na Liban?

Bo czuli się, jak u siebie w domu. Mieszkańcy Libanu zawsze serdecznie przyjmowali tułaczy pozbawionych ojczyzny – Polaków, Ormian, Palestyńczyków. Mieli oni w nas przyjaciół, mogli tu robić interesy i swobodnie wyznawać swoją religię.

W tym roku mija dziesięć lat od inauguracji ambasady libańskiej w Warszawie?

Tak. Funkcjonuje ona od 1994 roku. Dziesięć lat po jej otwarciu, w lipcu br., do Polski przyjedzie prezydent Libanu, Emile Lahoud.

Co prezydent mówi o sytuacji w Iraku?

Liban nie należał do fanów Saddama Husajna. Ale i nie opowiadaliśmy się za jednostronną akcją przeciwko reżimowi irackiemu. I co mamy dziś w Iraku? Bałagan, morderstwa, akty przemocy.

Kto je popełnia?

Różni ludzie – większość sprawców to pewnie Irakijczycy. Mogą być też obcy. Donald Rumsfeld mówił o nieszczelności granicy między USA i Meksykiem, więc cóż dopiero mówić o granicy iracko – syryjskiej. Rozwiązanie problemu Iraku wymaga taktu.

Co proponuje Bejrut?

Patronat ONZ. Mówimy o nim od początku. Poza tym, Irak jest dla nas kluczowym rynkiem zbytu. Uczestniczyliśmy w realizacji programu ONZ-owskiego „Żywność za ropę”. Do Iraku kierujemy 30 procent produktów przemysłowych – m.in. konserwy, ubrania.

Spieramy się o obecność sił koalicyjnych w Iraku, a tymczasem w Libanie stacjonuje kontyngent syryjski…

Z Damaszkiem łączą nas doskonałe stosunki. Mamy wspólną historię, geografię, kulturę i wspólną przyszłość. W kontekście regionalnym Syria jest najlepszym obrońcą Libanu przed Izraelem. Wojska syryjskie przebywają u nas na podstawie międzyrządowego porozumienia. Tylko garstka ludzi żąda ich wycofania.

Z Izraelem ciągle trudno się dogadać?

Pragniemy pokoju na Bliskim Wschodzie, lecz druga strona nie odwzajemnia naszych aspiracji. Mało tego. Izrael przez 25 lat kontrolował kawał południa Libanu. W 1982 roku Ariel Szaron okupował nawet Bejrut. Izraelczycy dokonują nalotów, naruszając naszą przestrzeń powietrzną. Składamy protesty w ONZ. Nic nie skutkuje. Do dziś nie doczekaliśmy się słów przeprosin z ust Izraelczyków.

Liban doszedł do siebie po morderczej wojnie domowej?

Rekonstrukcja trwa od 1989 roku, od zakończenia konfliktu. Korzystamy z zasobów własnych oraz z pożyczek MFW i Banku Światowego. Odbudowaliśmy infrastrukturę, podnieśliśmy z ruin Starówkę bejrucką. Domy mają te same elewacje, ale wnętrza zmodernizowaliśmy.    

Miarą stabilizacji może być także umowa stowarzyszeniowa z Unią Europejską?

Oczywiście. Weszła ona w życie w ubiegłym roku. Daje nam swobodę w eksporcie.

Co sprzedajecie na Zachód?

Półprodukty, artykuły rolno – przemysłowe (m.in. konserwy, wino, oliwę z oliwek, dżemy).

A słynne drewno cedrowe?

O, nie. Cedry są pod ochroną. Jest ich za mało. To cenne, drogie drewno.  Przypomnę, że cedry były budulcem dla świątyni Salomona i surowcem dla budowy okrętów floty egipskich faraonów.

Ilu Libańczyków mieszka poza granicami kraju?

12 – 13 milionów. To o wiele więcej niż w kraju (ok. 4 mln).

To oni stanowią silne lobby promujące interes narodowy Libanu na świecie?

Tak, oni też. Działają również w Polsce. Kontakty polsko – libańskie są bardzo dobre. Rewizyta prezydenta Lahouda w Warszawie nada dodatkowy impuls stosunkom politycznym. Rośnie handel. Jego wartość wyniosła w ubr. około 10 milionów dolarów. Ale to i tak mało. Mam nadzieję, że w Polsce zaczną się znaczące inwestycje libańskie.

W czym specjalizuje się Liban?

W usługach bankowych, turystyce, w handlu trójkątnym.

Na czym on polega?

Podam przykład z polskiego ogródka. Firma libańska kupuje w Polsce szkło, m.in. szklanki, i sprzedaje je w Kamerunie. Dzieje się tak już trzy lata. W ogóle jest szansa na uruchomienie w Warszawie biura handlowego pod auspicjami ambasady Libanu.

Będzie promować zwłaszcza turystykę?

Bo jest co. W Libanie, jak w pigułce, mieszczą się wszystkie rodzaje turystyki – zwiedzanie historycznych miejsc, archeologia, sport, religia, biznes.

Na dodatek, to trójjęzyczny kraj, więc można się porozumieć po arabsku, po francusku i po angielsku. Ale to maleńka kraina…

Terytorialnie jest mniejsza od Małopolski. Ale – to raj. W górach pan jeździć będzie sobie na nartach, a równocześnie żona będzie się kąpać w morzu. Ta różnorodność przyciąga – swoje rezydencje ma u nas wielu Arabów, m.in. z Arabii Saudyjskiej i Kuwejtu. Wcześniej była masa Irakijczyków.

Dziękuję za rozmowę.