ANDRZEJ WILL

           Znacie, państwo, opowieść jak Dawid załatwił Goliata – znamy, znamy – to posłuchajcie. Był sobie mocarz, tak mocarny, że sam się bał swojej mocy. W nocy spał tylko na jednym boku, bo nie był pewny czy aby śpiąc na plecach sam siebie chrapaniem nie ogłuszy, na amen. Wszyscy czuli ogromny respekt, jak tylko kichnął to ze wszystkich

stron przekazywano mu życzenia „na zdrowie” i na wszelki wypadek

słano wagony chusteczek higienicznych, pytając co drugi dzień o

samopoczucie, siusiu i stolczyk. Wszyscy, przepraszam, nie wszyscy,

a tylko ci na szczycie traktowali mocarza z niebywałą atencją, obdarowywali

fruktami, ulgami, sprawowali pieczę i w ogóle dbali, aby, broń boże,

niczego mu nie brakowało. Mocarz nadymał się z tej troski, rósł w siłę

i dostatek. Wyglądał, zza rogu, na czym by tu zarobić, aby być jeszcze

bardziej mocarnym i móc dawać, jak obyczaj karze, dziesięcinę tym na

szczycie. Zależność była prosta, ci na szczycie dbali o mocarza wszechstronnie

ufając, że on swoją siłą i intelektem spożytkuje wszystko to, co od nich

otrzymywał. On zaś otrzymując takie poparcie przysporzy nadwyżki i już

nie, co dziesiąty snopek będzie im oddawał, ale co piąty. Gadatliwe krasnoludki,

bardzo plotkarskie, rozpowiadały, że aby przysporzyć snopków to aranżowano

bijatyki i takie tam…Oczywiście w końcowym efekcie mocarz miałby co robić

a i snopków szłoby na szczyt coraz więcej.

       Wszystko byłoby dobrze gdyby nie fakt, że ci na szczycie weszli w jednostronne braterstwo z „dużymi zza wody”. A tam panują całkiem inne,

historycznie ukształtowane stosunki między tymi co na szczycie i lokalnymi mocarzami. Mocarzem tam może zostać nawet ten, który mocarzem nie jest

ale potrafi przekonywać, wyjaśniać, nakreślać, integrować, konsolidować itp., itd.

i na dodatek być elastycznym. Generalnie panują tam całkiem inne warunki

uprawiania biznesu, który jest dla tych „zza wody” wartością samą w sobie.

A więc gdy jest wartością to trzeba o nią zabiegać, starać się, tworzyć mariaże,

konsorcja i inne stwory organizacyjne aby tylko osiągnąć efekt. Dawno już

ci „zza wody” doszli do wniosku, że sam fakt bycia dużym nie uprawnia do

spijania śmietany. Po prostu trzeba na nią zapracować przekonując do siebie i swoich możliwości tych, co trzymają wartość czyli kasę.

      Czując zapach kasy „mali duzi mocarze zza wody” zebrali się razem i

utworzyli konsorcjum. Teren znali bardzo dobrze bo stamtąd pochodzą,

wypracowali sobie zaplecze tzw. logistyczne. Ale brakowało im argumentu

międzynarodowej kooperacji więc zwrócili się do naszego mocarza –Goliata

z propozycją udziału w konsorcjum. W mocarzu krew się wzburzyła „mnie

do konsorcjum. Sam będę ubiegał się o kasę” i posłał wysłanników konsorcjum

na drzewo.

      A tymczasem po cichutku Dawid ,który zajmował się tym samym co mocarz,

ale na maleńką skalę wydeptywał ścieżki, ścieżynki, aby tylko być w pobliżu

tych, co mają wartości czyli kasę. Napisał książkę, nie był przeciwko, nie obnosił się z swoimi pretensjami, utrzymywał kontakty z tymi, co wiele mogą,

jeździł „zza wodę”, po prostu ciężko pracował na swoje i pracowników utrzymanie. Dzięki temu „zza wodą” był znany tym, którzy decydowali

o logistyce i składzie konsorcjum. Jak Goliat wysłał emisariuszy konsorcjum

na drzewo zwrócili się do Dawida, który nie tylko, że nie odrzucił propozycji

ale przyjął ją z nieukrywaną radością. Dostał bowiem szansę, jedną na tysiąc,

zaistnienia na tym rynku a do tego mógł być dumny, że on z tego samego grajdołka, co Goliat może przysporzyć wartości, czyli kasy.

     I rozpętało się piekło. Biblijny potop z piorunami w porównaniu z tym

co się dzieje jest niewinnym kapuśniaczkiem. Wytoczono najcięższe argumenty,

odsądzono Dawida od czci i wiary, zorganizowano mu kipisz w domu i zagrodzie i nie wykluczone, że zamkną go do kozy. A wszystko, dlatego,

że Goliat naskarżył tym na szczycie na Dawidka -jak on śmiał w ogóle wchodzić w drogę takiemu mocarzowi itd., itp. i inne dyrdymały.

    Tragikomiczny jest fakt, że ci na szczycie zamiast obić przykładnie

i publicznie Goliata za puchę, bezczelność a przede wszystkim za lenistwo,

wzięli go w obronę, wylewając krokodyle łzy i tępiąc Dawida za jego pracę

i przezorność. A ci „zza wody” zacierają ręce, bo dla nich zostanie więcej.

     Nie prawdą jest więc, że Dawid załatwił Goliata. Goliat sam się wywrócił.

     Ale heca.

Andrzej Will