Życie za jeden uśmiech – tak czasami chciałoby się powiedzieć patrząc na kwaśne, złe, zgorzkniałe otoczenie. Czy można je oddać na przykład za… jej/jego jeden uśmiech – albo uśmiech losu?

Szczęście, rozbawienie – grymas, skrzywienie ust… uśmiech ma tysiące postaci – od szczerzenia się do obiektywu po minę służbową (paszczęką frontem do klienta). Lub jest uwidocznieniem lekkiego stanu zadowolenia. Uśmiechamy się samotnie lub towarzysko. Uśmiechy potrafimy wymieniać.

Wiadomo, że uśmiech jest  jednym z  bodźców wyzwalających wewnętrzne endorfiny u zwierzęcia, czyli u człowieka także (kilkanaście opioidów, czyli narkotyków). W większej dawce euforyzują i wprowadzają w błogostan. Przy tym są nieszkodliwe albo bywają lekarstwem. Ale uśmiech wcale nie musi być cukierkowy, ani choćby tylko zwyczajnie uśmiechnięty – np. pogardliwy uśmiech tyrana lub szyderczy sadysty. Nie ma w nim prostego. Gdy piszę te słowa widzę na ekranie  relację z egzekucji w Chinach  czterech  przemytników narkotyków,  którzy zabili 13 rybaków. Idący na śmierć młody birmański szef gangu ma na tym zdjęciu rozbrajający uśmiech subtelnego zawstydzenia.

Fotowiersz: „Uśmiech”

Zaginął

Oto jego policyjny rysopis

Szczery od ucha do ucha

Czasami był na początku

Albo przychodził na finał

Niekiedy był jak podpis

Lub popis

Chimeryczny jak kalejdoskop

Albo kameleon

Taki grymas mimiczny

Radosny jak wujek Leon

Ironiczny

tylko półgębkiem

miał gust

Tajemniczy jak u Giocondy

Nie istniał bez ust

Fałszywy u przyjaciółki byłej

Jadowity

Czasem w  chórze

– Uczciwego znalazcę

proszę o zwrot

w naturze

© Copyright by Andrzej St. Popielski

www.aspop.com.pl