Dla Polaka z Mo Yanem jest pewien kłopot, bowiem jest on pisarzem reżimowym, do czego zresztą sam się przyznaje. Urodził się 56 lat temu w ChRL. W wieku 2o lat wstąpił do Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, gdzie pełnił funkcje kancelisty, instruktora politycznego i oficera propagandy. Debiutował w 1981 roku opowiadaniem „Rzęsisty deszcz w wiosenną noc”. Cztery lata później książka „Klan czerwonego sorga” została uznana przez czytelników za najlepszą powieść roku 1986.
„Kraina wódki”, napisana w 1992, roku została odrzucona przez cenzurę i wydana na Tajwanie.
„Ten, który nie mówi” – tyle znaczy pseudonim Mo Yan, a właściwe nazwisko pisarza pisze się tak: Guan Moye.

„Kraina wódki” to obraz Chin w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Doświadczony śledczy Ding Gou`er zostaje oddelegowany na prowincję do Alkoholandii. Jest to surrealistyczna kraina, w której granice między rzeczywistością a snem pozostają niewyraźne. Detektyw, odurzony najznakomitszymi trunkami, namawiany przez przedstawicieli partyjnych do kosztowania doskonałych potraw, musi rozwiązać zagadkę praktyk kanibalistycznych, których inicjatorami mają być nad wyraz gościnni gospodarze.

Równolegle z historią śledztwa poznajemy korespondencję pisarza Mo Yana ze specjalizującym się w dziedzinie alkohologii adeptem literatury, autorem odważnych opowiadań, które w zaskakujący sposób wpływają na wynik dochodzenia Ding Gou`era.

Poruszająca historia, niezwykłe postaci, lokalny koloryt i absurdalny humor oraz sugestywny obraz chińskiego społeczeństwa – zdegenerowanego, pozbawionego wartości – decydują o sile powieści i jej popularności na całym świecie.

Tyle wydawca, W.A.B, napisał na okładce książki.

* * *

Natomiast w „Zmianach” Mo Yan wspomina swoją przeszłość od dzieciństwa, które przypadło na lata 60., po chwilę obecną. Wątki autobiograficzne wykorzystuje, żeby pokazać ojczyznę z perspektywy zwykłego człowieka, a nie wielkiej polityki.

Poznajemy historię syna chłopów, który musiał pokonać długą drogę, pełną mniej lub bardziej szczęśliwych przypadków – poprzez wydalenie ze szkoły, służbę w wojsku, pierwsze pisarskie próby oraz karierę akademicką, aż do statusu znanego i cenionego na świecie autora.

Ostatnie cztery dekady dziejów Chin noblista ukazuje od strony codzienności zwykłych ludzi. Nie podejmuje prób rozliczenia reżimu, brak perspektyw, nie żali się za cierpienia. Jest za to prosta, szczera proza życia.

„Gdyby Chiny miały swojego Kafkę, byłby nim najprawdopodobniej Mo Yan, który – podobnie jak Kafka – potrafi badać społeczeństwo przez najróżniejsze soczewki i tworzyć sugestywne obrazy ogłupiającej biurokracji i banalnie okrutnych współczesnych rządów” – Publishers Weekly.

„Mo Yan z właściwą sobie przenikliwością pokazuje cierpienie i wytrwałość zwykłych ludzi – a zarazem opowiada cholernie dobrą historię” – Booklist.

„Dzielo monumentalne. Znakomite pisarstwo Mo Yana jest tak ekspresywne, że zapachy, widoki i emocje stają się niezwykle wyraziste” – Asianweek.

To opinie o pisarstwie chińskiego noblisty.