Czytając „Pisanie” odnowiłem przyjemność czytania myśli Ryszarda Kapuścińskiego. Może nawet wrócę do niektórych dzieł Mistrza. Kapuściński nie dość, że ma szeroko przemyślany światopogląd, to jeszcze potrafi myśleć zanim cokolwiek powie. Pięćdziesiąt minut słuchania go z dołączonej do książki płyty DVD to czas niemal zatrzymany. Nic się nie dzieje. Kapuściński siedzi, mówi, gestykuluje, uśmiecha się. A widz siedzi przykuty do ekranu laptopa. Takich pisarzy już nie ma. Który się przyzna, że pisze w olbrzymim pocie czoła, wolno, ślamazarnie, że godzinami leży na podłodze i nie może zacząć pisania. Ktoś mógłby powiedzieć, że skoro tak ciężko mu się pisze to jest marnym twórcą. A tu wręcz odwrotnie. To grafomanom leje się spod pióra. Ale z drugiej strony, czy dziś reporterzy mają taką wiedzę, jak Kapuściński, i czas, żeby ją przekazać czytelnikowi. Mam jednak wrażenie, że dzisiejsi czytający nie są tak wymagający, a i świat niesamowicie przyspieszył. Reporter musi pisać szybko i szybko drukować.