Zauważam od dawna, że poziom merytoryczny wszelkich debat, spotkań, etc., dalece odbiega od tego, co chcieliby zaprezentować sami rozmówcy w wymarzonym przez siebie klimacie owych wystąpień publicznych. Dlaczego tak jest?

Po pierwsze, siłą napędową argumentacji jest zwykle nokautowanie przeciwnika, a pojęcie kurtuazji jest jedynie salonowym abstraktem.

Po drugie, przeświadczenie, że dar przekonywania do swojego punktu widzenia, czy poglądu jest czymś koniecznym, wręcz bezwzględnym imperatywem.

Po trzecie, godzenie się na chaos i słowotok. Wówczas to, nawet redaktor prowadzący panel, z trudem jest w stanie zapanować nad  zbyt wysoką temperaturą, nazwijmy to, dyskusji.

Po czwarte, brak kultury słowa, tak bardzo rażące w swoich różnych postaciach-gramatycznych, składniowych, interpersonalnych. W tym ostatnim tak przejrzyście widać, jak łatwo pozwalają sobie niektórzy na poniżanie oponenta.

Po piąte, dyskutanci w studiu zapominają, że oglądająca ich znakomita większość telewidzów ma jednak dość mocno rozwinięte horyzonty myślowe i nie można narzucać nierozważnych osądów, tym bardziej, że owi wielcy kiedyś spadną ze świecznika… przyjdą następni na swoje publiczne kilka minut.

Czy, my Polacy, nie potrafimy rzeczowo, merytorycznie dyskutować zachowując wszelkie kanony publicznej wypowiedzi? Wiele debat przypomina niestety wojny plemienne, a wydawałoby się, że tamta epoka cywilizacyjna już dawno przeszła do historii. Nic bardziej mylnego!

Barbara Gałczyńska