W eter płyną straszne słowa,

lęk panuje i zdumienie.

Wicepremier abdykował.

Z piedestału zszedł na ziemię.

Z taboretem znów wyruszy,

by oświecać polskich kmieci,

opozycję lżyć i kruszyć,

Unię besztać i kobiety.

Zamarł w trwodze kraj nad Wisłą,

opozycję w dołku kole,

Ziobro odszedł wprost od zmysłów,

by trzeźwiące zażyć sole.

Przerażenie gardła ściska,

słychać szepty – co to będzie ?

Obawiają się ludziska,

że i do nich też przybędzie.

On przed lustrem dumnie stoi.

Korona mu ze łba świeci.

(Tę koronę mili moi,

wódz z Wawelu „podsowiecił”)

Oczy zimne jak ze stali,

myśl mu jedna rozum burzy:

Putin, Hitler oraz Stalin –

wszakże każdy z nich „nieduży”.

Wzdął policzki niby balon.

To jam prawdy jest ostoja.

Cóż, że zbytnio mnie nie chwalą,

kiedy wiem, że PAŃSTWO TO JA.

RYSZARD GROSSET