14 kwietnia 2008

Kolejna indolencja decyzyjna. W sobotnio-niedzielnym (13-14.04. br.) „Dzienniku” przeczytałem zapis redakcyjnej debaty pomiędzy ludźmi uczonymi. Byli wśród nich profesorowie Leszek Balcerowicz i Witold Orłowski, Jeremi Mordasewicz (ekspert Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych) oraz Emil Wąsacz (były minister skarbu państwa). Debatę, pierwsza z cyklu, zorganizowały Fundacja Obywatelskiego Rozwoju (założona przez prof. Balcerowicza) oraz „The Wall Street Journal” (dodatek „Dziennika”).

Eksperci rozmawiali o rozwoju gospodarczym. Żaden nie powiedział niczego nowego. Podkreślano wręcz, że wiadomo co i jak robić. Dlaczego światłe idee nie są wprowadzane w życie? Ano: odwieczny problem z podejmowaniem decyzji.

Mówił o tym Emil Wąsacz: „Wszyscy od dawna wiemy, co robić. Pytanie, dlaczego tego nie wdrażamy? Urzędnicy boją się podejmować decyzje. Jeden z najpoważniejszych problemów polega na tym, że tam, gdzie są podejmowane decyzje, jest coraz mniej ludzi, którzy umieją i chcą to robić. Wolą przeczekać, bo za chwilę będzie inny minister, nawet z tej samej opcji, i będzie zupełna rewolucja. Trzeba promować tych, co decyzje potrafią podejmować”.

Profesor Balcerowicz zgodził się z przedmówcą: „Jedną z najgorszych rzeczy, jakie zrobiło Prawo i Sprawiedliwość, było wprowadzenie paraliżu decyzyjnego. Co się dziwić tym ludziom, skoro wiedzą, że decyzja naraża na niesłuszne oskarżenia, a bezczynność nie. Jest wielkim pytaniem, jak to zmienić. Nie mam recepty. Przypuszczam, że należałoby pokazać, jak dochodziło do niesłusznych oskarżeń ludzi, żeby nieuzasadnione oskarżenie było ryzykowne. To rola mediów”.

Jeremi Mordasewicz przypomniał, że „mimo upływu 5 miesięcy i wielokrotnych obietnic resortu gospodarki nie uchylono ustawy o wielkopowierzchniowych obiektach handlowych. Nie wyszło też rozporządzenie pozwalające ją stosować. To wygląda na jakieś wewnętrzne gry koalicyjne. Efektem jest kompletny paraliż. Stanęły plany inwestycyjne. Większego sklepu niż 20 m na 20 m dzisiaj się nie da zbudować”.

Dodam, iż na łamach DECYDENTA (ostatnio przed uchwaleniem nieszczęsnej ustawy, w nr. 72 z września 2007 r.) dr Maria Andrzej Faliński z Polskiej Organizacji Handlu i Dystrybucji (POHiD) trzykrotnie krytycznie pisał o projekcie ustawy. I nic. Grochem o ścianę. Ekonomię i zdrowy rozsadek zwyciężyła polityka.

Teraz trwają prace nad nowelizacją uchwalonej kilka miesięcy temu ustawy. I tak w koło Macieju. Czas upływa, politycy krążą na karuzeli, pieniądze nie pracują, ludzie się stresują. Taka Polska…

 
15 kwietnia 2008

Lobbing to słowo zagraniczne nieco spolszczone. Oznacza rzecznictwo interesów. W Polsce – podobno – źle się kojarzy. Nie wiadomo jednak jak bardzo źle i komu. Takie już mamy tutaj nad Wisłą stereotypy. Ktoś, coś, gdzieś, komuś. Żadnych konkretów.
     Osobliwością lobbingu jest jego zmienność znaczeniowa zależna od miejsca jego wypowiadania, a tym samym – uprawiania. W Polsce lobbing jest pracą naganną, bo wykonywaną na zlecenie złych sił, najczęściej wielkiego (a jest taki w Polsce?) kapitału. Jednak, gdy lobbing przekroczy granice jest już działalnością ze wszech miar pożądaną, budzącą szacunek. Jest wręcz niezbędny.
     I tak czytam we wczorajszej Gazecie Wyborczej wypowiedź eurodeputowanego Jerzego Buzka o konieczności narodowego lobbowania w Europie na rzecz utworzenia we Wrocławiu Europejskiego Instytutu Technologii i Innowacji (EIT). Były premier rządu RP (przedstawiciel Akcji Wyborczej Solidarność – ktoś jeszcze pamięta taką partię, która rządziła Polską przez cztery lata?) wzywa prezydenta, premiera i wszystkich ministrów do lobbowania spraw polskich, osobliwie wrocławskich. Coś niesamowitego – narodowe lobbingowe rządowe pospolite ruszenie!
     Zwróćmy uwagę, że premier Buzek używa czasu teraźniejszego prawie dokonanego. Mówi: „Do lobbowania włączają się już wszyscy ministrowie. Podczas każdego spotkania, wyjazdu zagranicznego do państw Unii jednym z punktów ich programu musi być EIT”.
     Panie premierze, bardzo Panu dziękuję za lobbowanie na rzecz lobbingu jako rzetelnego rzecznictwa polskich interesów. Niech ktoś teraz odważy się wywnętrzać nad lobbingiem!

23 kwietnia 2008

Oto jedna z bardziej wymownych decyzji w tym roku. Wojciech Cejrowski obwieścił, że ma dość Polski i jej obywatelstwa. Aplikuje o paszport Ekwadoru. Kilkanaście dni wcześniej Sławomir Mrożek wyznał, że z Krakowa wynosi się do Marsylii.

Obie decyzje są godne  zainteresowania.

Artystyczna, wyczulona dusza Mrożka dusiła się w polskim kociołku i zapragnęła odetchnąć. To zrozumiałe. Wolny człowiek pióra w wolnym świecie wybiera miejsce do życia, w którym czuje się najlepiej.

Natomiast Cejrowski artystą nie jest, a jedynie dziennikarzem-podróżnikiem. Jako gryzipiórek podaje też inne, niż zawodowe, powody skończenia z europejską obywatelską przynależnością. Otóż wnerwiają go zbyt wysokie podatki, niemożność wybudowania garażu (z powodów biurokratycznych, a nie finansowych) oraz – uwaga: „mordowanie niewiniątek”, na które zezwala Unia Europejska. Cejrowski nie ma chyba na myśli uśmiercania nienarodzonych, lecz ludzi żyjących i zarabiających spore pieniądze, z których niemal połowę muszą oddawać fiskusowi. To oni są tymi „niewiniątkami”, do których Cejrowski zalicza również siebie.

Wyznanie Cejrowskiego na pierwszej stronie anonsuje dzisiejszy „Dziennik”, rozwijając myśli kowboja w nieautoryzowanym wywiadzie kilka stron dalej.

Swoją przewrotną decyzją Cejrowski skutecznie zwrócił uwagę na niewywiązywanie się polityków z obietnic i na ich indolencję decyzyjną. Hałaśliwością decyzji zrobił więcej niż – na przykład – tysiąc komentarzy Cezarego Michalskiego, który w tymże wydaniu „Dziennika” prześmiewczo dyskredytuje Cejrowskiego.

Apeluję: więcej Cejrowskich, mniej Michalskich.