Tym razem potwierdzenie powyższego opisuje Joanna Solska w tegotygodniowej „Polityce” (nr 12, 20 marca 2010 r.).

Czytamy tu o relacjach władzy ustawodawczej z władzami gospodarczymi, czyli przedsiębiorcami. Nie wiadomo, czy śmiać się, czy dobywać szabli widząc niewyobrażalny bezsens wytworzonej sytuacji. Politycy jak ognia unikają przedsiębiorców i tworzą prawo całkowicie oderwane od realiów.

Właściciele firm i menedżerowie usiłują stosować przeróżne tricki i przebieranki, aby jednak wyrazić swoją opinię. Skutki odczuwa całe społeczeństwo. Ale dobrobyt społeczny polityków nie interesuje – lud pracujący miast i wsi jest potrzebny tylko w roku wyborczym.

W tym kontekście wraca na łamy przesławny w Polsce lobbing. Oczywiście jako chłopiec do bicia. Nadal mamy do czynienia z sytuacją, gdy zgodny z prawem lobbing jest bez szans w legislacyjnej dżungli bezmyślności.

Paradoks dziejowy polega na tym, iż wszyscy muszą uprawiać lobbing, ale nikt nie może się do takich działań przyznać, a odważni, którzy spróbują, muszą się liczyć z konsekwencjami w najlepszym wypadku lustracyjnymi, a w najgorszym finansowymi lub karnymi.

Straszny to kraj ta Polska. Ale kraj to ludzie, społeczeństwo. Skąd wyborcy wytrzasnęli takie, pożal się Boże, elity polityczne? I kim byli ci, którzy ich wybrali?