Jako się rzekło, WYCZYTYWACZ udał się do Empiku w Arkadii i zagadnął młodą ekspedientkę o jakiekolwiek dzieło absolutnie świeżego noblisty. Zrobiwszy olbrzymie oczy na owe zapytanie, pani-dziewczyna wspomogła się komputerem i orzekła, iż jest jedna książka Ishiguro – „Okruchy dnia”. WYCZYTYWACZ widział film, więc uciueszył się, że doczyta literalnie wartość dzieła. Pani-dziewczyna udała się z WYCZYTYWACZEM do półek książkowych (dodam, że w znakomicie zrewitalizowanym i powiększonym salonie), gdzie okazało się, że komputer kłamie – „Okruchów dnia” na półce nie było, a powinny stać. Niezrażony WYCZYTYWACZ udał się do pobliskiej (w tejże Arkadii) księgarni Matras, gdzie pani za ladą od razu wiedziała, że żadnego dzieła noblisty nie posiadają. Tym razem, już zrażony niepowodzeniem zakupowym, WYCZYTYWACZ postanowił poczekaż, aż wydawnictwo Albatros na gwałt wznowi wszystkie powieści Kazuo Ichiguro, tegorocznego Mistrza Pióra.

I w tym momencie przypomniało się WYCZYTYWACZOWI, kiedy Czesław Miłosz w 1980 roku otrzymał literackiego Nobla, to rządząca jeszcze w „Solidarnościowym” amoku komuna (vide Jerzy Urban) na chybcika usiłowała dezawuować osiągnięcia i osobę zakazanego Miłosza. Nikt bowiem, oprócz wąskiego grona wyczytywaczy, nie znał niepublikowanyuch w PRL-u wierszy i dzieł naszego rodaka. A dzisiaj akolici PiS-u nie mogą strawić, że Miłosz został pochowany na Skałce. Oto, taki chcichot historii.