Chodziło o rakiety V1 i V2, wytwarzane na wyspie Uznam. Autor wykorzystał elementy legendarnej ulubionej agentki wywiadu premiera Churchilla, Polki, Krystyny Skarbek. Jednakże ta agentka akurat nie była związana z projektem budowy rakiet. Z tym projektem był zaś związany inny Polak, profesor Janusz Groszkowski, który podjął uwieńczone sukcesem prace nad rozpracowaniem systemu sterowania latających bomb V1 i rakiet V2 przechwyconych przez AK, co umożliwiło prowadzenie skutecznej obrony przed atakami V1 na Londyn. Ale o tym w książce nie ma informacji.

Spora część akcji powieści toczy się w środowisku Norwegów, zarówno walczących w  Rosji jak i działających w norweskim Ruchu Oporu, a rządzonych przez Vidkuna Quislinga, kolaborującego z Hitlerem. Autor wymienia członka SS Wernera Sorgego, zaufanego człowieka Waltera Schellenberga. W książce przewija się również sam H. Himmler, zarówno w charakterze służbowym, jak i prywatnym.

Ważną sprawą jest dość dobrze przedstawiona ochrona kontrwywiadowcza produkcji Wunderwaffe przed „wyciekami”, prowadzona przez nowe Dowództwo Specjalne czyli Sonderkommando pod kierunkiem Sorgego, jak i działalność głównego konstruktora rakiet, pozyskanego po wojnie przez Amerykanów, Wernhera von Brauna. Ważną postacią w powieści jest Norweg Henry Storm; wokół jego losów toczy się intryga powieści.

Interesująca jest działalność zespołu: Sorge i gestapowiec Hubert Friedrich, Sorge pozyskuje do współpracy tuż przed śmiercią kobiety, Krystynę Skarbek, ratując ją przed gilotyną, a której to Krystynie autor nadał imię Beatrice. Ma ona mikrofilmy z procesu produkcji rakiet. To ona ma „dostarczyć” Sorgemu kuriera wywiadu, który ma odebrać informacje w sprawie rakiet. Czytelnik przypomina sobie też brutalność przewodniczącego tzw. Trybunału Ludowego, Rolanda Freislera.

Autor dodaje do intrygi kolejny, fikcyjny wątek: uczucie Sorgego do pani Skarbek, już wtedy mężatki. Sorge wydaje pani Skarbek polecenie osobistego dostarczenia mikrofilmu do wywiadu AK. Czytelnik ma też okazję zobaczyć z bliska system III Rzeszy: jak ona funkcjonuje np. na wyższych uczelniach, jak hitlerowcy traktują Norwegów…

W powieści występuje też słynny Cicero z brytyjskiej ambasady, tyle że chodzi o Ambasadę Brytyjską w Ankarze, która nie jest wymieniona w książce. A kim jest poszukiwany w powieści agent Griffen, którego nikt nie może znaleźć, ani zidentyfikować? Zresztą, w powieści ginie kilka osób, niektóre zabite przez Henry’ego Storma. A lotnictwo alianckie zbombardowało skutecznie fabrykę rakiet. Zakończenie powieści to wyjazd Krystyny Skarbek do Anglii i spotkanie w Londynie z Henrym Stormem.

Mimo wyraźnej fikcji, dokonanej przez norweskiego pisarza, jest to powieść interesująca, która przypomina bardzo trudne czasy dla Brytyjczyków. I czasy kolaboracji Norwegów z III Rzeszą, opartej na przesłankach ideologicznych.

                                                                                              Jacek Potocki

Aslak Nore. „Wilczy hak”. Tłum. Elżbieta Frątczak-Nowotny. Wydawnictwo „Świat Książki”, Warszawa 2021, s. 413