W rozpoczynającym numer artykule „Teoria zwycięstwa” Robert Kupiecki zastanawia się, co zakłada teoria zwycięstwa i dochodzi do wniosku, że najważniejszym celem zwycięzcy jest przekształcenie sukcesu na polu walki w długofalowe zwycięstwo polityczne. Teoria zwycięstwa pozostaje otwarta na dużą liczbę zasad, ale nie ścisłych reguł zwłaszcza, że dzisiaj wiele zagrożeń ma charakter asymetryczny, a przeciwnikami w walce mogą być struktury niepaństwowe, takie jak ugrupowania terrorystyczne, czy ruchy religijne.

Autor zastanawia się, jak powinno wyglądać zwycięstwo, jakimi sposobami je można osiągnąć i jaką cenę trzeba za nie zapłacić. Szczególnie tą kwestią zajmowali się wybitni politolodzy amerykańscy Robert Mandel i William C. Martel. Niestety, nie do końca zapoznali się z ich wywodami ci, którzy rozpoczynali wojnę w Afganistanie i interwencję w Iraku.

W artykule „Francusko-brytyjska współpraca w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony” Joanna Pawełek-Mendez zastanawia się, dlaczego Francja, która nie jest członkiem Grupy Planowania Nuklearnego NATO, zdecydowała się na bliską współpracę z innym państwem, zresztą blisko związanym z USA. W artykule została przeprowadzona analiza dokumentów i omówiony został procesu wdrażania wzajemnych ustaleń.

W artykule „Polityka zagraniczna koalicji Gruzińskie Marzenie” Konrad Zasztoft dochodzi do wniosku, że priorytetem nowego rządu Gruzji pozostaje integracja ze strukturami euroatlantyckimi, o czym może świadczyć tempo negocjacji ws. Traktatu o Stowarzyszeniu. Jednakże opozycja zarzuca obecnemu rządowi odejście od kursu proatlantyckiego w polityce zagranicznej na prorosyjski.  Takich zamiarów rządu nie potwierdzają fakty, zwłaszcza że członkostwo Gruzji w NATO i UE popiera większość społeczeństwa. Według autora, deklarowana przez premiera Iwaniszwilego intencja poprawy stosunków Gruzji z Moskwą, może jednak stawiać pod znakiem zapytania szczerość intencji rządu kontynuowania opcji euroatlantyckiej. Obawia się on zwłaszcza, że nowy rząd Gruzji może dokonać redefinicji polityki zagranicznej na poziomie regionalnym, np. w odniesieniu do Azerbejdżanu i do projektów naftowych. Trudno jest jednak postawić właściwą diagnozę, gdyż premier Gruzji nie ujawnia swych długoterminowych planów.

W artykule „Arabska wiosna- dwa lata później” Stanisław Parzymies stawia pytanie, czy po obaleniu autokratycznych rządów w Afryce Północnej nastąpiły tam zmiany na lepsze? Niestety, już dzisiaj nie ma wątpliwości, że Arabowie w wolnych wyborach nie wybierają partii, które stoją na gruncie wartości zachodnich demokracji. W tych krajach coraz większą rolę odgrywa fundamentalistyczny ruch salafistów, finansowany przez Arabię Saudyjską. Pogłębiają się zwłaszcza obawy, że Arabska Wiosna stanowi zagrożenie dla integralności terytorialnej niektórych krajów arabskich. Coraz większą rolę w tych krajach odgrywają aktorzy niepaństwowi, a także ruchy identyfikujące się z Al-Kaidą. W odniesieniu do Syrii część społeczności międzynarodowej ma poważne wątpliwości, czy opozycja stanowi korzystną alternatywę dla aktualnego reżimu. Autor wyciąga niepokojący wniosek: wpływ Zachodu na rozwój sytuacji w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie jest teraz znikomy, a władzę tam przejmują lub będą przejmować osoby i ruchy związane z ruchami fundamentalistycznymi, wrogie zarówno Zachodowi jak i Rosji.

                                                                                                 Jacek Potocki