Obecne i przyszłe pokolenia Polaków potrzebują pełnej, rzetelnej i prawdziwej informacji o historii Polski. Taka wiedza może uchronić naród od tragedii wojennych oraz zapaści cywilizacyjnych, które po upadku I Rzeczypospolitej dotknęły społeczności zamieszkujące polskie terytorium.

Europa i Polska, XVIII wiek

Rok 1700, carem Rosji jest Piotr I Aleksiejewicz nazywany Wielkim, bo zmienił kraj w wielkie mocarstwo. Zbudował stolicę Rosji Petersburg, przesunął Turcję poza Morze Czarne, zdegradował mocarstwową Szwecję i przyczynił się do osadzenia na polskim tronie posłusznego sobie Augusta II Mocnego. W roku 1741 ster rządów w imperium rosyjskim przejęła Elżbieta Piotrowna Romanowa, córka Piotra I. Na zachodzie Europy, w roku 1701 królem Prus został Fryderyk I Hohenzollern. W roku 1740 na tronie w Berlinie zasiadł król Fryderyk II Wielki. W Wiedniu niepodzielną władzę sprawowała cesarzowa rzymska Maria Teresa von Habsburg.

W I Rzeczypospolitej, w latach 1697-1763 za panowania królów saskich z dynastii Wettynów, panował chaos polityczny, organizacyjny i wzajemna nienawiść społeczna. Wolna elekcja oraz bezczelne wykorzystywanie prawa do liberum veto przez szlachtę, niszczyło państwo i jego instytucje. W połowie XVIII wieku w polskiej armii służyło nie więcej niż 10 tysięcy żołnierzy, natomiast armia Rosji oraz Prus liczyła po ok. 100 tysięcy żołnierzy każda. Za panowania Augusta III Sasa, od 1733 do 1763 roku, Polska to samotna wyspa wolności, wypełniona wewnętrznymi sporami i podzielona na niezależne państewka magnackie walczące ze sobą. Powszechnym zjawiskiem była defraudacja oraz korupcja, zrywano wszystkie sejmy, panowała ogólna stagnacja i anarchia.

 W takich okolicznościach i warunkach rozpoczęła się, pomiędzy Rosją, Prusami i Austrią, gra o panowanie w Europie. Caryca Elżbieta, która (z wzajemnością) nienawidziła króla Fryderyka II znalazła, do walki z nim, sprzymierzeńca w cesarzowej Marii Teresie. Brutalny i bezwzględny militarysta Fryderyk II, wspomagany przez króla Francji Ludwika XV, nie oglądając się na obie „damy”, rozpoczął w 1740 roku wojny śląskie. Pod Mollwitz, dzisiejsze Małujowice, 10 kwietnia 1741 roku pokonał wojska austriackie i zajął Śląsk, najwartościowszą część terytorium Habsburgów. Zdobycze króla Fryderyka II w kolejnych latach walk awansują Prusy do rangi mocarstwa, co narusza równowagę geopolityczną w Europie.

Z Polską, osłabioną podziałami wewnętrznymi, słabą militarnie i niezdarną dyplomatycznie nikt się nie liczy.

 Caryca Elżbieta zaniepokojona wzrostem potęgi i znaczenia Prus postanowiła przeciwdziałać. W roku 1757 roku armia rosyjska zajęła Prusy Wschodnie, zdobyła Kłajpedę i Królewiec. Pod Kunersdorfem, dzisiejsze Kunowice, 12 sierpnia 1759 roku doszło do wielkiej bitwy, w której armia rosyjska rozbiła armię pruską i wkroczyła do Berlina oraz Kołobrzegu.

Walczące ze sobą wojska Prus i Rosji maszerując się po ówczesnym terytorium Polski, niszczą wsie oraz miasteczka, okradają miejscową z ludność z dobytku i żywności. Polskie władze nie reagowały.

 Gdy umarła Elżbieta, na tron carów wstąpił wnuk Piotra I Wielkiego, Piotr III Fiodorowicz. Car Rosji Piotr III, uwielbiający Fryderyka II, natychmiast wstrzymał działania wojenne wobec Prus. Zwrócił królowi Prus wszystkie dotychczasowe rosyjskie zdobycze terytorialne i zaoferował mu dozgonną przyjaźń. W roku 1762 car Piotr III podpisał z królem Fryderykiem II traktat imperialny, który zobowiązał obie strony do pomocy wzajemnej na wypadek ataku ze strony innego państwa. Częścią tego traktatu był tajny protokół, którego zapisy uderzyły w Polskę bezpośrednio.

Rosja i Prusy zobowiązały się, że dopilnują utrzymania anarchii w Polsce, funkcjonowania liberum veto i wolnej elekcji oraz działać będą na rzecz jej destabilizacji politycznej i gospodarczej.

Zamach stanu przeprowadzony w 1762 roku przez Katarzynę II Aleksiejewną Wielką pozbawił władzy Piotra III. Carycę Katarzynę II i króla Fryderyka II zbliżyły wspólne interesy oraz korzyści uzyskiwane kosztem państw trzecich, w tym szczególnie Polski. Pojawiła się między nimi „szorstka przyjaźń” oraz wzajemny podziw dla władczych i bezwzględnych działań. W tym związku, zagrażającym bezpieczeństwu i suwerenności Polski, karty rozdawała Rosja.

Wymazywanie Polski z mapy Europy

W roku 1764 caryca Rosji Katarzyna II i król Prus Fryderyk II potwierdzili ważność traktatu imperialnego z 1762 roku. Rosja i Prusy zaczęły wspólnie dążyć do nowego podziału wpływów na kontynencie europejskim.

Zmarginalizowana dyplomatycznie, militarnie i gospodarczo Polska nie była brana pod uwagę jako strona decyzyjna. Samo jej istnienie na mapie Europy bardzo przeszkadzało. W roku 1764 doszło w Polsce do wojny domowej i wprowadzenia wojsk rosyjskich na ziemie I Rzeczypospolitej. Panująca anarchia, brak identyfikacji stanu chłopskiego z Polską, waśnie i wzajemna nienawiść społeczna ułatwiała powolne wymazanie kraju z mapy Europy. Polska w 1764 roku to kraj zamieszkiwany przez ok. 12 milionów ludzi, nie posiadający armii zdolnej do obrony swych mieszkańców. Państwo o widocznej zapaści cywilizacyjnej, rozpadającej się strukturze społecznej i politycznej. We wrześniu 1764 roku, po przekupieniu przez Katarzynę II polskich magnatów i pod presją wojsk rosyjskich, polska szlachta na elekcji we wsi Kamień pod Warszawą, obwołała królem Stanisława Augusta Poniatowskiego.

 W lutym 1772 roku król Prus Fryderyk II i caryca Rosji Katarzyna II podpisują porozumienie o pierwszym rozbiorze Polski.

Do traktatu przyłącza się cesarzowa Austrii Maria Teresa. Fryderyk II Wielki umiera w 1786 roku, królem Prus został Fryderyk Wilhelm II, który usilnie dążył do zagarnięcia Gdańska i Torunia.

W roku 1791, obradujący od kilku lat w Warszawie, Sejm Wielki uchwalił Konstytucję 3 Maja wywołując tym wściekłość carycy Katarzyny. W dniu 27 kwietnia 1792 roku, w Petersburgu, zawiązała się konfederacja targowicka. Spisek polskich magnatów, którzy w porozumieniu z Katarzyną II wystąpili przeciwko uchwałom Sejmu Wielkiego. Do spisku przystępuje, fizycznie i psychicznie zależny od carycy Katarzyny, król Polski Stanisław August Poniatowski.

 W roku 1792 następuje się drugi rozbiór Polski.

Rosja godzi się na zajęcie przez Prusy Wielkopolski wraz z Poznaniem i Kaliszem, zachodniego Mazowsza wraz z Płockiem oraz Ziemię Sieradzką, Toruń i Gdańsk.

W czasie obrad polskiego sejmu w Grodnie, trwającego od 16 czerwca do 23 listopada 1793 roku, polscy posłowie przekupieni przez Rosję, zatwierdzili drugi rozbiór Polski oraz odrzucili wszystkie reformy Sejmu Wielkiego. W marcu 1794 roku Tadeusz Kościuszko wezwał do powstania przeciwko zaborcom, ale wsparcia polskiego króla Augusta Poniatowskiego nie otrzymał. Na powstańców ruszyły wojska rosyjskie i pruskie, co doprowadziło Insurekcję Kościuszkowską do klęski.

 Trzeci rozbiór Polski dokonał się 24 października 1795 roku, pakt rozbiorowy podpisały Rosja, Prusy i Austria.

Państwa zaborcze chcąc pozyskać polskich chłopów dla swych rządów i dla ułatwienia sobie naboru rekrutów do wojska znoszą pańszczyznę. Prusy w latach 1811-1850, Austria w 1848 roku i Rosja w latach 1846-1864.

Czasy apokalipsy

W ciągu następnych 200 lat, Europa oraz polskie społeczeństwo doświadcza dalszych dramatów i ogromnych nieszczęść:

• Wojny napoleońskie 1803 – 1815
• Wiosna Ludów 1848 – 1849
• I Wojna Światowa 1914 – 1918
• Międzywojnie i sanacja 1918 – 1939

Rok 1939, II Rzeczypospolita to samotna wyspa „wolności”, której sojusznicze gwarancje militarne udzieliła Francja i Wielka Brytania.

Sztab generalny brytyjskich sił zbrojnych, w dniu 16 sierpnia 1939 roku, oświadczył Polsce, że nie dotrzyma umowy traktatowej, bo ta uważając się za mocarstwo nie chce współpracować, bo chce samodzielnie stanowić o sobie. W dniu 23 sierpnia 1939 roku w Moskwie, Joachim von Ribbentrop i Wiaczesław Mołotow podpisali tajny protokół o podziale Polski pomiędzy Rosję sowiecką i Niemcy hitlerowskie. W dniu 25 sierpnia 1939 roku Paryż i Londyn uznały, że nie ma możliwości, aby w obronie Polski utworzyć front na wschodzie.

W dniu 1 września 1939 roku wybuchła II Wojna Światowa i nastąpił czwarty rozbiór Polski.

Po zakończeniu wojny, w lutym 1945 roku na Krymie, w Jałcie, prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin Roosevelt i premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill, zdradzając Polskę, przekazali ją we władanie stalinowskiej Rosji. Nastał mrok sowieckiej okupacji trwający do 1989 roku, legitymizowany przez Polską Rzeczpospolitą Ludową (PRL).

Polska, tu i teraz

Rok 2017, PiS posługując się archaiczną dyplomacją, szerząc nienawiść oraz dzieląc naród na lepszych i gorszych zawraca Polskę na pozycje zmarginalizowanego i nieliczącego się w Europie kraju. Walcząc z Unią Europejską, przeciwstawiając się jej demokratycznym wartościom oraz prawom człowieka, świadomie rezygnuje z bezpieczeństwa i naraża państwo na utratę suwerenności.

W 1772 roku, w królestwie Prus panowało przekonanie, że Rosji nie należy zaliczać do wrogów, gdyż ma ona tożsame interesy z niemieckimi. W 1939 roku sowiecka Rosja uważała, że w jej interesie i w interesie hitlerowskich Niemiec jest, aby oba kraje nie walczyły ze sobą, tylko współpracowały.

 PiS rozbijając solidarność europejską i podważając jej praworządność, de facto przymierza się do opuszczenia Unii Europejskiej oraz buduje kolejny sojusz Niemiec i Rosji.

Co zatem planuje Jarosław Kaczyński wiedząc, że dla utrzymania suwerenności i bezpieczeństwa, Polska musi pozostać w zintegrowanej Unii Europejskiej oraz musi przyjąć euro?

Historia Polski ostatnich 300 lat zna wiele przykładów, gdy jej przywódcy i politycy traktowali kraj nad Wisłą jako swój prywatny folwark, gdy panujący królowie, dyktatorzy i naczelnicy mówili: „To jest moje państwo, Polska to Ja”. Takie przekonania wsparte oszustwami oraz manipulacjami wielokrotnie już doprowadzały kraj do ruiny, a Polaków do ubóstwa i zapaści cywilizacyjnej.

Jarosław Kaczyński, dążąc do władzy absolutnej, wprowadza Polskę na tory folwarczne, na których byt człowieka zależy od posłuszeństwa wobec pana, wójta i plebana. PiS realizując plan zbudowania „nowego Polaka” o nowej tożsamości, niszczy demokratyczne relacje z Europą i przywołuje najgorsze demony przeszłości.

Samotna wyspa „wolności”, do której zmierza III Rzeczypospolita, to gwarancja katastrofy narodowej!

Czy Jarosław Kaczyński ma nadzieję, że w razie czego „bratniej pomocy” udzieli Polsce „car Rosji” Władimir Władimirowicz Putin i zaopiekuje się polskim społeczeństwem?

ANDRZEJ ZIENTARA