W roku 711 muzułmańska armia  Maurów z Afryki  Północnej, pod wodzą Tarika ibn Zijada, przekroczyła Cieśninę Gibraltarską i postawiła nogę na Półwyspie Iberyjskim.

W roku 719 muzułmanie dotarli aż do Pirenejów, ale Francji podbić nie zdołali. Na zajętych terenach, które obejmowały prawie cały Półwysep, założyli silne państwo, które nazwali Al-Andalus. I panowali tam do roku 1492.

Nie cały jednak Półwysep zagarnęli. Na jego północy, w górach Asturii, arystokracja wizygocka pobiła Maurów pod spod sztandaru Umajjadów w roku 722, co rozpoczęło okres rekonkwisty, czyli odzyskiwanie terenów i stopniowe wypierania muzułmanów z Półwyspu.

http://archiwum.rp.pl/artykul/933923-Wojna-z-%E2%80%9Edziecmi-Abrahama%E2%80%9D.html

REKONKWIATA 914–1492

Trwało to kilkaset lat, aż wreszcie w 1492 roku padł ostatni bastion Maurów w Europie – kalifat Grenady. Pozostały po nim niezwykłe miejsca.

Przez okres rządów arabskich, obszar między Cieśniną Gibraltarską a Pirenejami, zwany Andaluzją, był tym miejscem w Europie gdzie kultury europejska i muzułmańska przenikały się najbardziej intensywnie. Poprzez Hiszpanię wszystko to, co cywilizacja muzułmańska osiągnęła zostało przekazane Europie. Arabom Europa zawdzięcza też jedno z najpiękniejszych miejsc świata – Alhambrę zbudowaną w Grenadzie, w latach 1232–1273.

http://archiwum.rp.pl/artykul/933923-Wojna-z-%E2%80%9Edziecmi-Abrahama%E2%80%9D.html

Alhambra – pałac władców Grenady, symbol wspaniałości minionych epok. Chrześcijańscy zdobywcy byli tak oszołomieni przepychem dekoracji i oślepieni grą światła, że nie ośmielili się zburzyć żadnej budowli. Czegoś podobnego jeszcze nie widzieli. Ich oczom ukazały się olśniewające zdobienia, malowane sztukaterie, fontanny i ogrody. Przed sobą mieli najbardziej orientalny pałac spośród wszystkich pałaców Orientu.

To wyjątkowy przykład architektury. Zakaz przedstawiania w sztuce postaci Boga, aniołów, ludzi oraz zwierząt, doprowadził do rozwoju w sztuce takiego wzornictwa, które nadawało jej niepowtarzalny charakter. Skupiono się na zdobnictwie i ornamentyce, rozwinęła się tzw. arabeska, czyli specyficzny, nie kończący się ornament.

Do zdobienia, oprócz motywów roślinnych i geometrycznych, wykorzystywano również pismo arabskie, które samo w sobie było dziełem sztuki.

Żadna część tej budowy nie była gładka. Nawet ceglane mury ożywiają koronkowe wstawki. Gipsowe sztukaterie oblepiają każdy fragment ściany we wszystkich komnatach i spływają z sufitu rzeźbionymi stalaktytami malowanego stiuku. Najniższe partie ścian zdobią barwne fajansowe płytki zwane azulejos.

ELŻBIETA POTOCKA