Po prostu, ludzie żyją dłużej. Czy to się przekłada na dłuższy okres pracy, czy też po osiągnięciu ustawowej granicy wieku, nawet najlepszy pracownik musi przejść na emeryturę?

Rynek pracy oraz firmowi kadrowcy w firmach są tak przywiązani do starych nawyków, że „nie ma zmiłuj się” – żegnamy się po wsze czasy. Czy rzeczywiście, ludzie po osiągnięciu określonego wieku już się do niczego nie nadają?

Autor pisze o „powszechnej niechęci do starzenia się”; ludzie czują strach przed starością. Choć przecież każdy, kto tylko tego doczeka, będzie stary  i „może żyć pełnią życia”. Autor ujawnia pozytywne cechy starszego wieku: wyniki sportowe ludzi starszych, podróże dookoła świata, zakładanie firm i rodzin. Podaje też liczne przykłady aktywności ludzi starszych, wyjaśnia znaczenie terminu „ageizm”, dotyczącego negatywnego stosunku do procesu starzenia się. Opisuje stosunek do starzenia się w procesie historycznym: kiedyś starszych otaczał powszechny szacunek (do dzisiaj trwa on w cywilizacjach konfucjańskich w Azji), choć niektóre cywilizacje chętnie pozbywały się w różny sposób starszych ludzi. Dzisiaj żyje się dłużej, niż kiedyś, ale eliminuje się starszych z życia, może nie ludzkiego, ale z zawodowego.

Autor wskazuje na różnicę działania ciała i ducha. Ciało niejednokrotnie zawodzi i wymaga dla utrzymania kondycji, różnych form ruchu. Ta kondycja zresztą dzisiaj jest znacznie lepsza niż przed laty i tu pomaga też technologia. Autor wiele pisze o dokonaniach 80-latków, o ich kreatywności, o ich roli jako studentów. Następują zmiany w stosunku do zatrudniania ich. Ostatnio, niektóre firmy zaczynają doceniać walory ludzi starszych: sumienność, nagromadzone doświadczenie i pewna powolność w działaniu, sprzyjające eliminacji błędów oraz umiejętności rozwiązywania niejednokrotnie trudnych spraw.

Autor dobrze zna sprawy starszych ludzi i uważa, że dla dobra starzejącego się społeczeństwa, trzeba jeszcze wiele zrobić: zmienić prawo pracy i przesuwać ustawowy wiek emerytalny, by senior mógł łączyć wiele spraw, związanych z pracą, nauką, wypoczynkiem i rozrywką.

Autor radzi, na podstawie stosowanych w świecie rozwiązań, jak poprawić w społeczeństwie wizerunek starości. Podaje przy tej okazji przykłady warsztatów, konkursów piękności dla seniorów (głównie seniorek), wspólne, integracyjne pensjonaty, gdzie mieszkają seniorzy i młodzi, czy zajęcia dla starszych pań, by „nie poczuły się samotne”.

Bardzo wartościowa książka, która sugeruje inne, lepsze spojrzenie na podeszły wiek, który jest przecież cechą naszego obecnego etapu dostatniej cywilizacji.

                                                                                                 Jacek Potocki

Carl Honoré. „Siła wieku. Szczęśliwe życie w epoce długowieczności”. Tłum. Łukasz Witczak. Wydawnictwo „Drzewo Babel”, Warszawa 2020, str. 277