Autorka wiele miejsca w powieści poświęca małżonce pastora, Laureen, która w miasteczku charakteryzuje się elegancją i sporą niefrasobliwością. Stąd konserwatywni parafianie nie polubili jej. Autorka nie ukrywa, wspominając początki znajomości pastora i jego przyszłej małżonki, że Laureen była shopoholiczką, nieustannie kupującą nowe stroje oraz kobietą rozrzutną, zupełnie niedbającą o napięte finanse rodziny.

Laureen wkrótce umiera na raka, co ma duże znaczenie dla kierunku akcji. Po śmierci matki córeczki pastora muszą zostać rozdzielone: młodszą zajmie się despotyczna matka pastora, która poszukuje dlań, w tempie ekspresowym,  nowej żony, natomiast starszą, Katherine, wychowuje pastor. I ta starsza odwraca się od świata: ma jakby początki autyzmu, jest agresywna, zamknięta w sobie, nikt się z nią nie chce bawić w przedszkolu. Wezwany przez wychowawczynię, a potem przez dyrektora przedszkola, pastor, w pewnym sensie bagatelizuje przypadek. Kłopoty z dziewczynką nie ustają; dla czytelnika jest prawie jasne, że zapracowany pastor nie ma po prostu czasu, by się zająć swą małą córeczką, która domyślnie stale doń woła po śmierci matki: „Trwaj przy mnie”!

Parafianie biorą pastora „na języki”. Jest on niewątpliwie zapracowany, nie ma więc czasu, by z nimi porozmawiać, by się duszpastersko nimi zajmować. Po prostu, pastor goni w piętkę. Do tego dochodzą plotki, kolportowane w miasteczku, o domniemanym romansie pastora z gospodynią. A ci, co rozpuszczają owe plotki, to są niezłej kategorii ancymonki, należący do kategorii: modli się pod figurą…

Wreszcie pastor załamuje się podczas kazania, którego nie jest w stanie wygłosić. Zalewa się łzami rozumiejąc, że musi zmienić styl życia, że życie pastora to nie tylko martwa liczba szybko przygotowanych i zgrabnie wygłoszonych kazań, choćby i najlepszych, ale przede wszystkim to zejście do wiernych, zajęcie się dziećmi. By trwać przy nich. A zrozumieć to pomaga mu jego największy w powieści wróg o lisiej twarzy.

Jest to bardzo interesująca książka, ukazująca kulisy życia i funkcjonowania duchownego protestanckiego w Ameryce, człowieka skromnego, a nawet biednego, o którego losie decydują parafianie, skupieni w różnych organizacjach wiernych.

Książkę powinni przeczytać polscy katolicy oraz ich pasterze.

                                                                                              Jacek Potocki

Elizabeth Strout. „Trwaj przy mnie”. Tłum. Ewa Westwalewicz-Mogilska. Wydawnictwo „Wielka Litera”. Warszawa 2018