W książce Piotr Niemczyk wyjaśnia czytelnikowi rozwiązania, wprowadzane przez obecną władzę do sfery służb specjalnych oraz do systemu prawnego państwa. Punktem wyjścia jest uznanie przez aktualną władzę dotychczasowych elit za rodzaj pasożytów, czyli „komunistów i złodziei”.

Przytaczane są tu oceny dotyczące reprywatyzacji, skandaliczne traktowanie przez władzę osób niepełnosprawnych, głoszenie tzw. polityki historycznej, poprzez gloryfikowanie tzw. żołnierzy wyklętych, afirmację antysemityzmu, antyukraińskości oraz proces dezubekizacji. Ta ostatnia tworzy atmosferę pogardy wobec służb specjalnych, wyciąganą na użytek hołubionego przez obecną władzę konfliktu wewnętrznego. Wreszcie, wprowadzana po cichu cenzura Internetu, niszczenie mechanizmów obrotu gospodarczego poprzez nieuzasadnione rozbudowanie elementów jego kontroli oraz nieustanne czystki kadrowe, poprzez obsadzanie stanowisk przez „swoich”, przy zwalnianiu osób, mianowanych przez poprzednią władzę.

Autor wiele może powiedzieć o czystkach w służbach specjalnych, których kierownictwo przechodzi w ręce wiernych władzy dyletantów. Niemczyk wspomina obecność jednego z szefów ABW przy śmierci Barbary Blidy w 2007 roku, pisze wiele o działalności ministra-koordynatora służb, przypominając, że jest to osoba z wyrokiem sądowym. Wiele też pisze o prokuratorze krajowym, b. szefie ABW, a także o ministrze sprawiedliwości, ojcu „ręcznie sterowanych” zmian w sądownictwie.

Czytelnik wiele dowie się o mrocznej stronie „dobrej zmiany” w sądownictwie i prokuraturze. Ta ostatnia została w wyniku ustawodawstwa, przyjętego przez Sejm, mocno upolityczniona. Nadano jej możliwości „ręcznego sterowania” pracy prokuratorów przez zwierzchników; szeroko stosuje ona tzw. areszt wydobywczy, ale głównie wobec opozycji. Niemczyk przytacza przypadki niszczenia członków opozycji w mediach przez dyspozycyjnych dziennikarzy, przypadki obsadzania kluczowych stanowisk w państwie pod kątem przydatności politycznej, stawia pytania na temat tajemnicy adwokackiej i tajemnicy spowiedzi, opisuje manipulowanie przy prawach człowieka podczas przyjmowania tzw. ustawy antyterrorystycznej, która jest pełna wewnętrznych sprzeczności, zajmuje się też sprawą wyrzucenia poza nawias społeczny uchodźców i generalnie cudzoziemców. A powołanie Służby Ochrony Państwa, drogiej i niepotrzebnej służby, obsadzanej przez dyletantów, rozszerzenie zakresu działania Straży Marszałkowskiej to dalsze zagrożenia, wymierzone głównie w opozycję.

Ostatnio odkryte zostało bardzo skuteczne narzędzie ataku na opozycję: oskarżenia o korupcję, w których toczą się bardzo długie i powolne postępowania. Niemczyk podaje konkretne nazwiska oskarżanych: działacz „Solidarności” Józef Pinior czy sekretarz generalny Platformy Obywatelskiej, Stanisław Gawłowski. Ich „zagarnięcia” wyglądają słabo na tle działalności tuzów PiS, których nie objęto żadnym postępowaniem. I o tym Niemczyk też pisze, pisze również o głośnych wpadkach naszych mało rozgarniętych funkcjonariuszy wywiadu i o dziwnych priorytetach działania policji: nie jest to już pilnowanie bezpieczeństwa obywateli tylko badanie wyłudzeń VAT-u.

Niemczyk analizuje skutki działania policji według takich priorytetów: Polska jest wprawdzie nadal państwem bezpiecznym, ale stopień bezpieczeństwa obywateli pod obecnymi rządami się pogorszył.

Na uwagę zasługuje inteligentne posłowie, pióra Moniki Płatek.

Bardzo trafiona czasowo i merytorycznie książka, która wyjaśnia problemy, nurtujące nasze społeczeństwo i odpowiada na pytanie: czego się mamy obawiać.

                                                                                              Jacek Potocki

Piotr Niemczyk. „Szósta rano. Kto puka? Jak ojczyzna „Solidarności” zmienia się w państwo policyjne.” Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2018