Obecna książka to w pewnym sensie polski odpowiednik „Lotu”. Jej autorka i zarazem bohaterka, była pacjentką szpitala psychiatrycznego w Krakowie przy ulicy Kobierzyńskiej, zwanego Kobierzynem. Wspomnienia z dwumiesięcznego pobytu w tym szpitalu na przełomie lat 2013-2014 można uznać za wstrząsające: permanentny brud na oddziale, dręczenie cierpiących pacjentów przez sadystycznie nastawiony personel. Opis szpitala oraz kategoryzacja różnych grup pacjentów: czasami rzeczywiście chorych, a czasami jedynie zagubionych w życiu. Analiza ich charakterów: czasami były to osoby przyjaźnie i życzliwie nastawione do otoczenia, a czasami niekoniecznie. Niejednokrotnie byli to, rozmawiający sami ze sobą, schizofrenicy.

Podawanie chorym przez personel „zamulających”, otępiających leków, zresztą refundowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, czy ordynowanie potwornych elektrowstrząsów. Raczej po to, by złamać ich charaktery i ubezwłasnowolnić, niż by ich leczyć. Pacjenci są pozbawieni spacerów, czyli kontaktów ze świeżym powietrzem i przetrzymywani w zatęchłych pomieszczeniach.

Autorka to 30-letnia absolwentka Akademii Sztuk Pięknych, która dwa lata przed szpitalem została ukąsana przez kleszcza i zapadła na neuroboreliozę, powodującą pewne zmiany i dolegliwości w układzie nerwowym w postaci problemów z komunikacją ze światem zewnętrznym i z koncentracją, choć żaden z prowadzących ją lekarzy nie rozpoznał u niej żadnych psychoz.

Przed dobrowolnym pobytem w szpitalu krakowskim, autorka leczyła się w Klinice Psychiatrycznej w Lublinie. W obu placówkach pracowali lekarze-leserzy, odwalający swoją robotę i „robiący z pacjentów czubków”. Pracujący w szpitalach psychiatrycznych psychologowie też udają, że pomagają pacjentom. W Lublinie, po bardzo pobieżnym badaniu, lekarka stwierdziła u autorki zespół paranoidalny. Generalna prawidłowość: pacjenci, którzy zaprotestują przeciwko nieludzkim praktykom w psychiatryku, są wiązani pasami do łóżek i szprycowani lekami uspokajającymi lub elektrowstrząsami.

Miejscami, autorka dzieli się z czytelnikami wynurzeniami na tematy ogólne: dotyczą one wspomnień z jej życia przed pobytem w „wariatkowie”. Co autorka pisze o swojej chorobie? Że borelioza może udawać schizofrenię… Czy lekarze-psychiatrzy nie czytają bieżącej literatury zawodowej?

Sporo autorka pisze o anoreksji, jako o chorobie psychicznej. Podkreśla, że w przypadku tej choroby zasadniczą rolę odgrywa pomoc ze strony rodziny. Pisze też o autyzmie.

Podsumowanie: strzeżcie się psychiatryka, bo to „współczesny Oświęcim”. Jest to książka, zawierająca prawdę o miejscu, gdzie dręczy się ludzi, którymi nikt się nie interesuje i które otacza wstydliwa atmosfera milczenia.

                                                                                              Jacek Potocki

Anna Sokolińska „Pozdrowienia z psychiatryka. Wspomnienia rozwydrzone”. „Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza”, Warszawa