Napadał on na bogate karawany i je ograbiał. A zdobyte zwierzęta pociągowe sprzedawał, choć koni, z uwagi na zaporową cenę, nikt nie kupował. Dostawszy się podstępnie do Damaszku, zbójcy ograbili bogatych kupców i „obrobili” pałac jednego z najbogatszych szejków. Potem zniknęli… jakby się rozpłynęli w powietrzu.

Były przypadki zranienia Ali Baby, ale kamraci go zawsze skutecznie ratowali. Ale „przyszła kryska na Matyska” i Ali Baba zakończył swą zbójecka karierę po ataku na bogatego szejka Basamę i zabraniu ma przepięknej branki. Ali Baba początkowo nie interesował się branką Imaz, dopóki nie ujrzał jej przecudnych oczu. Ali Baba stracił dla niej głowę, zaczął popełniać podczas zbójeckich wypraw tzw. szkolne błędy; wyprawy dostarczały coraz mniej łupów, a podczas jednej z nich o mało co nie został schwytany przez swego śmiertelnego wroga, szejka Basamę. Wprawdzie udało mu się uniknąć schwytania, ale okazało się, że skarb zbójców, zgromadzony w Sezamie, zniknął, że Imaz oddała ten skarb prawowitym właścicielom. Ali Baba miał teraz inny skarb. Imaz nie skrywała swego uczucia do Ali Baby. Ten w końcu zaakceptował utratę skarbów, odwzajemnił uczucie Imaz, a zbójcy przekwalifikowali się na restauratorów. Czyli pełny happy end!

Walorem książki są ilustracje: znakomite zwierzęta, czyli mocna strona Wilkonia. Książkę można polecić młodzieży, znającej legendę. Mniejszym dzieciom może być dość trudno zaakceptować ich ciemne tło, w stylu japońskim, tak charakterystyczne dla tego artysty-ilustratora.

                                                                                              Jacek Potocki

Józef Wilkoń. „Skarb Ali Baby.” Wydawnictwo „Czytelnik”, Warszawa.