Anita Winiarska z przerażeniem stwierdza, że jest to rozwalająca się rudera i natychmiast chce wyjeżdżać do Wrocławia. Początek powieści to codzienne zmagania bohaterki z Michałem, który nigdzie nie zamierza wyjeżdżać, skoro wreszcie wrócił do swej prymitywnej „ojcowizny”.

Samo miasteczko to zapyziała, plotkarska mieścina, w której Anita nie może znaleźć żadnej pracy, poza dorywczą; z kolei mąż okazuje się nadwrażliwym, męczącym facetem, który bezwzględnie wykorzystuje wobec otoczenia swoją przypadłość, a miejscowe zaludnienie jest raczej niezbyt przychylne nowo przybyłej.

Michał nie bardzo chętnie poddaje się operacji wzroku, w wyniku której znów widzi, ale jest przygnębiony, gdyż jest mu bardzo trudno żyć w świecie, który do tej pory czuł, choć go nie widział, ale po operacji ten świat okazał się inny, rzekomo mniej mu przyjazny. Swoje stresy przenosi na żonę, której jest coraz trudniej z nim wytrzymać.

Wracają też pewne demony przeszłości: jedna z koleżanek Anity, Florka wychodzi za mąż za dawnego znajomego, najpierw wrocławskiego menela, a następnie zomowca i Anita jedzie na wesele, gdzie zostaje uwieczniona na fotografii przez dawnego partnera, Aleksandra, kiedy tańczy ze swoim idolem, Wilkiem. Wyrachowany Aleksander przesyła zdjęcie mężowi Anity i ten robi jej sceny zazdrości.

Pojawia się też Greta, nowa przyjaciółka Anity, która nagle znika i odnajduje się w dość dziwnych okolicznościach. W drugim tle powieści czytelnik widzi ówczesną Polskę czasów tzw. pierwszej „Solidarności”, czasów stanu wojennego i potwornych braków zaopatrzeniowych.

W powieści wiele miejsca autorka poświęca córeczce Anity, Soni. Jest to pewne przesłanie dla czytelnika: bez przesady z tą miłością. Chyba po to, by zrekompensować swemu dziecku brak ojca, „który wyjechał w siną dal”, Anita zaspokaja wszelkie fanaberie dziewczynki, nieustannie pyta się jej o opinię w sprawach dorosłych, dyskutuje z nią na różne tematy. Z biegiem czasu, Sonia wyrasta na trudne, a momentami, na nieznośne dziecko.

Jest to bardzo dobrze czytająca się książka, od której trudno się momentami oderwać.

                                                                                              Jacek Potocki

Ewa Cielesz. „Pajęczyna”. Trylogia „Pochyłe niebo”. Wydawnictwo „Axis Mundi”, 2019