Książka rozpoczyna się od podania czytelnikowi miejsca urodzin Vedrany . Była to miniaturowa wioska turystyczna pod Opatiją, zwana Volosko, do której bohaterka postanowiła przenieść się z mężem po sprzedaży aktualnie zamieszkałego domu.

Vedrana wspomina dziecięce lata, swój dom rodzinny, atmosferę w nim panującą, lata szkolne, które przeszły bez wystarczającej znajomości języka chorwackiego. A w domu, matka-alkoholiczka, ciągle zmieniająca pracę i nieustanna bieda. Domem rządziła babcia-despotka. Ojciec tez nie wylewał za kołnierz, czyli oboje rodzice Vedrany byli alkoholikami.

Vedrana pisze wiele o marnym miejscu kobiety w społeczeństwie: przypomina to społeczeństwa niechrześcijańskie. Autorka pisze o przemocy domowej, stosowanej przez pijanego wiecznie ojca. Zadaje sobie pytanie: dlaczego matka piła? Pisze też o umiłowaniu książek, o wspólnym mieszkaniu z rodzicami-pijakami, o skąpstwie ojca-pijaka, który w końcu, ku uldze autorki, zmarł.

Pisze o traktowaniu Serbów w Chorwacji, o swojej „chorwackiej narodowości” w Jugosławii, gdzie pięknie stosunki narodowościowe wyglądały „na górze”, a znacznie gorzej, prawdziwie, czyli źle, „na dole”. Autorka pisze o pobycie matki-alkoholiczki w zakładzie dla obłąkanych „na odwyku”, gdzie – rzeczywiście – przestała pić. W międzyczasie siostra autorki zmarła na raka płuc, przy całkowitej obojętności matki.

Autorka pisze też o swoich dzieciach. A ma córkę i syna. Nie zaprezentowała ich czytelnikowi od najlepszej strony. Autorka wspomina swoje lata nauki w liceum, które to lata uważa za „obrzydliwe”; nieustannie spierała się z nauczycielami.

Pisze też o swoich marzeniach; chciała zostać aktorką, pisze o studiach w Rijece, o uznaniu jej przez znajomych za „nienormalną”. Wspomina swą pracę zawodową: najpierw w szkolnictwie, potem w biurze podróży i w dziennikarstwie. Pisze o swoich pomysłach i o powszechnym molestowaniu pracownic przez zwierzchników: od spolegliwości pracownic zależał ich awans oraz dodatkowe apanaże.

Związek z mężczyzną, najpierw partnerstwo, po jakimś czasie małżeństwo i dziecko, źle komentowane na początku przez pracownicę służby zdrowia. Autorka pisze o śmierci matki-alkoholiczki oraz o swoich sukcesach dziennikarskich. Pisze też o problemach finansowych, a nawet momentami dotyka ją bieda.

Potem, od 1986 roku, praca w radiu i problem pogodzenia pracy z macierzyństwem, tak częsty w Jugosławii. W tle występuje postać Josipa Broz-Tito oraz Franjo Tudmana i czystki w czasie wojny, a także konflikty między Serbami i Chorwatami. Vedrana Rudan pisze też o swoich książkach, które, w Chorwacji i w wielu krajach, stały się bestsellerami.

Interesująca książka. Polskiemu czytelnikowi przynosi prawdę o stosunkach społecznych w Jugosławii, która przez lata uchodziła za „raj na ziemi”.

                                                                                                 Jacek Potocki

Vedrana Rudan „Taniec wokół słońca. Autobiografia”. Tłum. Marta Dobrowolska-Kierył. Wydawnictwo „Drzewo Babel”, Warszawa 2021, s. 253