Część 1. Obejmuje trzy rozdziały: zbrodnie niemieckie w Polsce w okresie II wojny światowej, tuszowanie zbrodni oraz dzisiejszą politykę Niemiec wobec Polski.

Już na wstępie autorzy podkreślają zły stan stosunków polsko-niemieckich w ciągu wieków, które przybrały charakter antypolskiej obsesji Niemców za rządów NSDAP, a skutkiem wywołanej przez Niemców II wojny światowej było ludobójstwo na Polakach, niewolnicza praca Polaków na rzecz Niemców, ogromne straty materialne Polski, a potem oddanie Polski w zależność od ZSRR.

Zbrodnie niemieckie to wymordowanie 5 milionów 200 tys. obywateli polskich, mordy na polskich jeńcach wojennych; akty te można nazwać aktami ludobójstwa. We wrześniu 1939 roku Niemcy bombardowali szpitale i inne miejsca oznaczone emblematami Czerwonego Krzyża, terroryzowali ludność cywilną, niszczyli miasta, mordowali polskich księży katolickich i innych członków elity kraju, rozstrzelali obrońców Poczty Gdańskiej.

Autorzy opisują pacyfikacje polskich wsi, dokonywane przez Wehrmacht, łapanki i masowe egzekucje ludności cywilnej. Wreszcie, mordowanie Żydów i Polaków, im pomagających. Eksterminacja i germanizacja polskich dzieci oraz wysiedlanie Polaków i sprowadzanie do opuszczonych domów Niemców oraz obozy koncentracyjne to dalsze „cywilizowanie” przez Niemców naszego Narodu. Gospodarkę III Rzeszy „ratowali” polscy robotnicy przymusowi. Na osobną uwagę zasługują rabunki przez Niemców polskich dzieł sztuki oraz wszelkiego innego mienia.

Autorzy piszą też o polityce tuszowania zbrodni niemieckich. Główni zbrodniarze zostali odpowiednio potraktowani przez Trybunał w Norymberdze, ale zarówno Niemcy, jak i ich zachodni sojusznicy przymykali oczy na niemieckie zbrodnie wojenne, głównie z powodu „zimnej wojny”. Autorzy nie kryją swych krytycznych uwag na temat dziwnych i dość łagodnych meandrów wymiaru sprawiedliwości wobec niemieckich zbrodniarzy wojennych, załóg obozów koncentracyjnych oraz tzw. lekarzy, którzy dokonywali zbrodniczych eksperymentów na więźniach.

A jak jest dzisiaj? Głównie wybielają Niemcy okres rządów Adolfa Hitlera. Wtedy nie było niemieckich zbrodniarzy, natomiast byli naziści, których już nie ma. Natomiast Niemcy postępują wobec Polski tak samo, jak zawsze, czyli wrogo. Autorzy piszą o niemieckiej agenturze wpływu w Polsce, o uwiązaniu polskiej gospodarki, o odszkodowaniach wojennych czyli reparacjach. Wydaje się, że Niemcy nieustannie dążą do wasalizacji Polski.

Bardzo potrzebna książka i na czasie. Dokumentacja w niej przedstawiona powinna być wykorzystana na arenie międzynarodowej: w NATO i w Unii Europejskiej, których to członkowie nie wiedzą, bądź zapomnieli już dzisiaj o niemieckich zbrodniach. Dlatego wydaje się, że nasi narodowi przedstawiciele w tych organizacjach powinni nieustannie otwierać światu oczy na niemiecką politykę wobec Polski, a Polska Fundacja Narodowa może mieć prawdziwe pole do popisu, domagając się zwrotu polskich dóbr kultury, znajdujących się do dzisiaj w niemieckich rękach.

Duże pole do działania może mieć Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz nasz ambasador w Berlinie, by walczyć formalnie (noty, a nie czcza gadanina) o odszkodowania i o realizację niemieckich zobowiązań, nie tak dawno podjętych. A jak załatwimy sprawę skonfiskowanego w czasach Hitlera majątku Związku Polaków w Niemczech oraz uznania Polaków tam stale mieszkających za mniejszość narodową? Autorzy zwrócili uwagę na to, że Niemcy, wkraczając do Polski we wrześniu 1939 roku mieli listy proskrypcyjne polskiej elity, sporządzone przez członków niemieckiej mniejszości narodowej. A jak jest dzisiaj? Czy też takie tajne listy są sporządzane? Co na to polskie służby specjalne? Czy coś o tym wiedzą?

                                                                                              Jacek Potocki

Wojciech Polak, Sylwia Galij-Skarbińska. „Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie. 1939-2019”. Wydawnictwo „Biały Kruk”, Kraków 2019