Jest to ósmy, pod względem wysokości, szczyt świata, liczący ponad 8 tys. metrów n.p.m, leżący na terenie Kaszmiru w Pakistanie.

Autor przypomina przypadki zdobycia tego szczytu, nierzadko było to związane ze śmiercią wspinaczy. Na górze wieją silne wiatry i jest tam bardzo zimno. Wspinacze muszą być więc bardzo wytrzymali i dobrze zaaklimatyzowani. Góra ta wymaga również czasu: przewyższenia między obozem bazowym a szczytem, a także pewne odcinki, na których trzeba wspiąć się po pionowej ścianie na dużej wysokości są niezwykle pracochłonne.

Autor wspomina pierwszą zimową wspinaczkę na ten szczyt, kiedy było tylko zimno. Pisze o cieple we wspólnych namiotach, dzięki piecykom naftowym, ale mimo tych piecyków, były same niedogodności: z powodu permanentnego chłodu nie można było się rozebrać, ani umyć i były problemy z fizjologią.

Sama góra jest chłodniejsza niż znane z chłodu szczyty K2 i Annapurna. Poza tym, trzeba rozpocząć wspinaczkę odpowiednio wcześnie, bo słońce na górze świeci krótko i zbyt późne wejście może zakończyć się w ciemnościach. Autor zdradza czytelnikom istotę aklimatyzacji, a także zachowanie partnerki, Elisabeth Revol, z którą już kilkakrotnie wspinał się na różne szczyty. Pisze o wpływie pogody na wspinaczkę.

Wspomina lata młodości: już wtedy pociągały go góry i wspinaczka na szczyty. Pisze też o swojej narzeczonej, Danieli i o zatargach między sobą a nią. Wspomina przygody wokół K2, a także dylematy, które nie opuszczają żadnego wspinacza: iść dalej czy wracać? Zwłaszcza, gdy widział z bliska różne tragedie, w tym śmierć przyjaciół. Zdradza też tajemnice wspinaczki, włączając różne przypadłości sprzętu w nich wykorzystywanego.

Pisze o relacjach ze wspinaczek w mediach. Nierzadko są to relacje zbyt ubarwione, bądź po prostu, nieprawdziwe. Dalszy przebieg wspinaczki to rozwój związku naszego bohatera z Danielą i rozwój przekonania, że naszemu bohaterowi brakuje gibkości i wytrzymałości płuc, choć jakoś radzi on sobie na dużych wysokościach, choć na wspinaczkach był raczej sztywny i słabo znosił chłód; stąd miał kontuzję w postaci silnych skurczów w klatce piersiowej i plucia krwią. Trafił do szpitala, gdzie stwierdzono odwracalne uszkodzenie płuc i gdzie wpadł w wir konsultacji medycznych. Leczył się kilka miesięcy, a  niedługo po kuracji był już na szczycie K2, na który dotarł bez tlenu.

W 2013 roku był przygotowany do wejścia na Nanga Parbat. Towarzyszyło mu międzynarodowe towarzystwo oraz nepalski Szerpa i pakistański kucharz. Ekipa została napadnięta przez islamskich terrorystów. Autor pisze o swoich treningach i aklimatyzacji i o rządzącej wspinaczkami pogodzie.

Pisze też o porwanych przez lawinę polskich wspinaczach i o trzecim podejściu wspinaczkowym na Nangę, na przełomie 2014 i 2015 roku. Nie zapomina napisać o zagrożeniu lawinowym i o szczelinach lodowcowych, a także o śmierci kolegów. Być może, dlatego tak trudno było mu zmontować kolejną ekipę, która w sumie była mu nieprzychylna. Powstały w niej wrogie autorowi sojusze, przerzucanie odpowiedzialności, a dochodziło nawet do kłótni, czego przedtem nie było. Pisze o różnych dolegliwościach, w tym o obrzęku mózgu, o odwodnieniu organizmu, o zmęczeniu.

Stawia sobie pytanie, gdzie postawić granicę wspinaczki? W 2008 roku autor wszedł na dwa ośmiotysięczniki: na  Nanga Parbat i na Broad Peak, a w 2015/2016 roku wrócił na Nangę. Znowu jest wątek polski: do ekipy zostali zaproszeni dwaj świetni polscy alpiniści – Adam Bielecki i Janusz Gołąb, którzy wsparli wyprawę finansowo. Jednakże obaj Polacy, po kłótni Adama z szefem ekipy, wycofali się. Autor próbował przekonać szefa ekipy do rezygnacji z wyprawy, ale w ostatecznym rozrachunku, ekipa zdecydowała się wejść na Nangę przez Żebro Mummery’ego czyli przyjęła trudniejszą trasę wyprawy.

Wielkie szczeliny i zwisy lodowe, problemy z płatnością tragarzowi, wypadek polskiego alpinisty, kłótnie i naburmuszone miny członków ekipy. Rozczarowanie autora szefem ekipy, który działał przeciwko niemu. Powrót autora do domu i wyjaśnienie istoty alpinizmu. Śmierć Polaka na Nandze. Macierzyństwo Danieli. Autor zostaje ojcem. Ostatnie podejście do Nangi i spotkanie z ambasadorem Włoch w Pakistanie, który mgliście zapewniał o udzieleniu pomocy wspinaczom w razie wypadku. Ostatnie wrażenia wspinaczy i czytelników, nie zawsze radosne. Autor bowiem zginął.

Ciekawa książka o ważnych wyprawach, zawierająca też ogólną informację i ocenę alpinizmu.

                                                                                              Jacek Potocki

Daniele Nardi i Alessandra Carati. „Nanga Parbat. Droga doskonała”. Tłum. Aleksandra Paukszta. Wydawnictwo „Replika”, Poznań 2021, s. 315