Kiedy usiłowałem wyjaśnić ambasadorowi-profesorowi, że zgodnie z prawem międzynarodowym z chwilą złożenia listów uwierzytelniających rozpoczyna się jego misja dyplomatyczna, ten wykrzyknął: „Ja jestem osobistym ambasadorem ministra spraw zagranicznych, który jest moim długoletnim przyjacielem”. Zaniemówiłem z wrażenia i zakończyłem tę niefortunną rozmowę. A mój rozmówca nadal trwa na poście, mimo że jego przyjaciel odszedł w polityczny niebyt.

Ręce precz od Armenii! – 5.07

Informacje o demonstracjach w Armenii w wyniku podwyżki cen energii stawiają pytanie: czy to aby nie nowy Majdan? Może początek kolejnej „kolorowej rewolucji”? Mnie te informacje bardzo zmartwiły. A dlaczego? Ano dlatego, że dotychczasowe „kolorowe rewolucje” doprowadziły wprawdzie do obalenia autorytarnych reżimów u władzy: w Egipcie, Tunezji, Libii, ale jednocześnie zainfekowały pewnym odłamom tamtejszych społeczeństw bakcyla przemocy i nietolerancji. Może Ukraina wygrała los na loterii? Kraj ten znajduje się w stanie permanentnego wrzenia, władza centrum jest coraz słabsza, państwo się może w każdej chwili rozpaść przy błogosławieństwie demokratycznego i antyrosyjskiego Zachodu.

A interwencje amerykańskie w Afganistanie i w Iraku, z udziałem m.in. naszego bohaterskiego kraju, wzmocniły islamski fundamentalizm, który rozlewa się coraz bardziej nie tylko w regionie, ale i w świecie. Wspieranie rebeliantów w Syrii obróciło się przeciwko zachodnim demokracjom. Okazało się bowiem, że rebelianci to nikt inny tylko islamiści różnej maści.

Czy teraz Armenia? Władze Armenii oraz armeńscy dyplomaci bagatelizują problem twierdząc, że demonstracje mają charakter apolityczny i wybuchły z przyczyn wyłącznie ekonomicznych. I że Armenia da sobie radę. Oby!

Pamiętać należy o tym, że w oczach Zachodu Armenia jest najwierniejszym sojusznikiem Rosji, że odrzuciła stowarzyszenie z Unią Europejską kosztem przystąpienia do montowanej przez Kreml Unii Euroazjatyckiej. Korzystając ze starych, wypróbowanych metod, można więc spróbować wykorzystać niegroźne demonstracje jako bazę do niekontrolowanych wybuchów społecznego niezadowolenia o podłożu politycznym. Po to, by Armenię odciągnąć od Rosji, a przyciągnąć do Brukseli i bliskich jej stolic.

Tylko, że to jest niespokojny, południowy Kaukaz. Zachód już próbował osadzić się na Kaukazie Południowym, mianowicie w Gruzji. Miało być bez problemów, a wyszło jeszcze gorzej. Armenia ma na sumieniu oderwanie od sąsiedniego Azerbejdżanu Górnego Karabachu, który do dzisiaj stanowi oddzielną, separatystyczną jednostkę na garnuszku Armenii. Azerbejdżan, który dzisiaj jest bardzo bogatym i doskonale uzbrojonym państwem mógłby z zamkniętymi oczami zawojować Armenię i odebrać Górny Karabach. I tak by się pewnie już stało, gdyby nie pewna przeszkoda. Jest nią Rosja, która swoją potęgą militarną gwarantuje status quo. W Armenii, w drugim do wielkości mieście Giumri, jest ogromny garnizon wojsk rosyjskich, a granicy z Turcją, przyjacielem Azerbejdżanu, pilnują rosyjscy pogranicznicy.

Jakikolwiek antyrosyjski ruch w Armenii, w wyniku którego mógłby paść aktualny układ władzy, oznacza wycofanie się militarne i gospodarcze Rosji z Armenii, co natychmiast uruchomi reakcję Azerbejdżanu. To oznaczać może tylko wojnę na Południowym Kaukazie, w której Zachód się pogubi. A byłaby to wojna na śmierć i życie, bo odzyskanie Górnego Karabachu jest najważniejszym, strategicznym priorytetem Azerbejdżanu, a utrzymanie status quo tego obszaru, zamieszkałego w znakomitej większości przez Ormian, jest z kolei strategicznym celem Armenii.

Więc lepiej trzymać ręce precz od Armenii! Tym bardziej, że dotychczasowe interwencje ze strony Zachodu, mimo szlachetnych celów, były żałosną kompromitacją.

Jacek Potocki