Stąd polska i międzynarodowa opinia publiczna są niejako skazane na obraz sytuacji w strefie, kreowany przez Białoruś. A obraz ten jest bardzo niekorzystny dla Polski. Pokazuje on, że to nasz kraj doprowadził do kryzysu abstrahując od zwrócenia uwagi na to, że to białoruski reżim dowoził specjalnymi samolotami uchodźców z Iraku, Afganistanu i Syrii, poprzez Tadżykistan. Dziwne, że nasze władze zgadzają się na taki przekaz.

Tymczasem, znajdująca się w podobnej sytuacji Litwa, postąpiła inaczej: dziennikarze, zarówno krajowi jak i zagraniczni, mogą pisać o sytuacji na granicy z Białorusią i ją pokazywać. Dlaczego u nas tego się nie stosuje? A drugie pytanie: dlaczego Polska jest sama, mimo że nasza wschodnia granica jest również wschodnią granicą UE i NATO? Przecież sami nie dajemy sobie ewidentnie rady: ten kryzys trwa zbyt długo. Gdzie są UE i NATO, które zaoferowały nam pomoc? Gdzie jest nasza znakomita dyplomacja?

Trzeba rozmawiać na forum międzynarodowym o tym kryzysie i dążyć do tego, by Białoruś całkowicie go wyciszyła, natomiast nasze władze, myśląc jedynie o poparciu swojego „żelaznego” elektoratu, wykrzykują hasło „Nic ponad naszymi głowami”.

Na reżim białoruski może wpłynąć prezydent Putin, a na niego jedynie prezydent Stanów Zjednoczonych, może też i Niemcy, tak postponowane przez nasze władze i ewentualnie cała UE i NATO.

A nasza znakomita dyplomacja, przy odpowiednim zaangażowaniu, może próbować wpłynąć na kraje pochodzenia migrantów, może poprzez Rosję też na Tadżykistan, by przerwał działania swojego przewoźnika.

Przede wszystkim zaś „trzeba rozmawiać”, zarówno z Federacją Rosyjską jak i z samym źródłem kryzysu.

Jak powiedział były prezydent Aleksander Kwaśniewski „trzeba rozmawiać nawet z diabłem”. Bo inaczej będzie krucho…

Jacek Potocki