Inaczej ma się sprawa w telewizji, a szczególnie podczas wtorkowej debaty wszystkich zarejestrowanych komitetów wyborczych, a jest ich osiem. Otóż, pytania zadawali Diana Rudnik z TVP, Jarosław Gugała z Polsatu (wypadł najrozsądniej) i Grzegorz Kajdanowicz, reprezentujący TVN.

I ten ostatni redaktor zadał pytanie o ewentualne koalicje powyborcze. No, głupszego zagadnienia w tym gremium i czasie nie można było sobie wyobrazić, czemu zresztą dała wyraz połowa kandydatów z Pawłem Kukizem i Januszem Korwin-Mikkem na czele.

I druga sprawa. Najlepiej wypadł Janusz Piechociński. Po raz kolejny (po raz pierwszy pokonując przed laty Waldemara Pawlaka w głosowaniu na szefa PSL) dowiódł, że jest politykiem wielkiego formatu, mającym wiedzę z różnych dziedzin i potrafiącym ją w sposób skondensowany wykorzystać, przedstawić, politykiem ważącym emocje, mówiącym poprawnie po polsku, potrafiącym skupić uwagę na swoich ważnych wyborczo słowach.

Natomiast wielkim nieporozumieniem (porównywalnym do kandydatury Magdaleny Ogórek w wyborach prezydenckich) było wystawienie (i wystąpienie) przedstawicielki Zjednoczonej Lewicy, Barbary Nowackiej. W każdym jej słowie czuło się wpływ SLD-owskiego myślenia vide Leszek Miller, a apogeum kandydatka Nowacka osiągała nie odpowiadając na pytania i klepiąc wyuczone żenujące frazesy.

W każdym bądź razie, nowy parlament i rząd powinny składać się z z przedstawicieli wszystkich ugrupowań biorących udział we wtorkowej debacie. Z małym prawdopodobieństwem, że taka mieszanka byłaby zdolna do jakiegokolwiek konsensu.