Ta książka jest opowieścią o jednym z tych „Starszych Panów”, czyli o Jeremim Przyborze, który sam określił się jako „Starszy Pan B”, wysuwając jako „Starszego Pana A” Jerzego Wasowskiego.

Książka rozpoczyna się przedstawieniem dzieciństwa i młodości Jeremiego, który rozpoczynał swą karierę w Polskim Radiu; dysponował on miłym, ciepłym głosem, co wystarczyło ówczesnemu światu bez telewizji, chociaż Przybora był bardzo przystojnym mężczyzną i cieszył się nieustannymi względami i zainteresowaniem kobiet.

Autor pisze o jego pierwszym małżeństwie z Marią Burską, śpiewaczką, która w pewnym momencie utraciła głos, o małżeństwie zawartym w październiku 1939 roku. Lata wojny Jeremi Przybora spędził w Warszawie, nie skorzystał z możliwości ewakuacji pracowników Radia. W czasie wojny, w 1943 roku, urodziła się mu córka Marta. Przybora, w czasie Powstania Warszawskiego, działał w powstańczym radiu. Autor przytacza opinie o tym okresie, Marii Wasowskiej, żony Jerzego oraz piosenkarki Magdy Umer. Jeremi Przybora znalazł pracę w studiu Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, gdzie  napisał pierwsze „teksty piosenkowe”.

Autor wspomina też drugiego Starszego Pana, Jerzego Wasowskiego, wywodzącego się  z bardzo zasymilowanej rodziny żydowskiej o nazwisku Wasserzug, który był tzw. refrenistą Orkiestry Tanecznej Polskiego Radia, pod dyrekcją Jana Cajmera. Wasowski okazał się genialnym kompozytorem, co podkreśliła Kalina Jędrusik.

Autor wspomina działalność obu panów w radiowym teatrze „Eterek”, w owych trudnych dla satyry latach; niektóre „kawałki” z „Eterka” Przybora powtórzy potem w „Kabarecie Starszych Panów”. Niedługo po zamknięciu „Eterka” Jeremi Przybora zostaje redaktorem  audycji rozrywkowych w Radiokomitecie. Potem zostaje etatowym reżyserem, co w książce jest skomentowane przez wybitnych polskich aktorów i konferansjerów.

Nadchodzą czasy drugiej żony Przybory – Jadwigi Miry, zwanej Igą, po rozwodzie (za obopólną zgodą) z pierwszą żoną. I wreszcie, słynny „Kabaret Starszych Panów”, który po raz pierwszy pojawił się w telewizji 17 października 1958 roku i trwał do 1966 roku. Była również scena w postaci kabaretu „Szpak” i wędrującego po Polsce kabaretu „Wagabunda”.

Na uwagę zasługują przytoczone teksty, autorstwa Przybory oraz zdjęcia różnych scenek i sytuacji. Przy okazji, nieco informacji o miejscach wizyt Przybory, o jego bliskich (córka Marta).

Interesująca jest historia początku i końca romansu Przybory ze słynną Agnieszką Osiecką, potem trzecie małżeństwo Jeremiego z Alicją Wirth. Na uwagę zasługują wysiłki ożywienia „Kabaretu Starszych Panów”, którego formuła niektórych krytyków irytowała.

Znane nazwiska: Kalina Jędrusik, Roman Kłosowski, Mieczysław Czechowicz, Wiesław Michnikowski czy Irena Kwiatkowska. Bliscy Jeremiego Przybory, np. syn Konstanty zwany Kotem. Film „Upał”, według scenariusza Przybory, oceniany po latach nie najlepiej. Wyjazd Przybory z rodziną do wsi Pacew. Ostatnie wspomnienia, tzn. na zakończenie książki, o Jeremim i o jego twórczości: przed jego śmiercią i po jego śmierci w 2004 roku. Różni wybitni polscy artyści, chętnie korzystają z dorobku Przybory.

Super książka, przypominająca człowieka, który uchodzi za „arystokratę polskiej rozrywki”, a którego twórczość powoduje „łezkę w oku” wielbicieli jego talentu. W końcu książki czytelnik znajdzie wykaz piosenek, wierszy i scenek, pióra Jeremiego Przybory.

                                                                                              Jacek Potocki

Dariusz Michalski. „Starszy Pan B. Opowieść o Jeremim Przyborze”. Wydawnictwo „Iskry”, Warszawa 2019, s. 496