Książka to relacja z pobytu radiowca, zwolnionego z redakcji „za porozumieniem stron” po przeszło 15 latach pracy, rozpamiętującego śmierć przyjaciela-alkoholika i erotomana, który się zapił na śmierć i zszedł w młodym wieku z tego świata.

Sam nasz bohater, zresztą bezdzietny i stanu wolnego, też nie stronił od wypitki, choć kontrolował „spożycie” i nie stoczył się na samo dno, w przeciwieństwie do swego przyjaciela. Towarzystwo przyjaciela raczej nie wylewało za kołnierz; wielu z nich to byli żołnierze, którzy po powrocie z misji, szwendali się po knajpach i nieustannie żłopali wódę w dużych ilościach.

Na uwagę zasługują relacje autora z dwójką młodych Niemców, którzy przyjechali do Polski, by odwiedzić Heimat, gdzie kiedyś żyli ich rodzice. Byli to Heiko i Bastian.

Następnie czytamy o długich latach znajomości z przyjacielem; ten przyjaciel miał dzieci, które kochał, miał też żonę, z którą się rozwiódł, miał matkę, z którą się nieustannie kłócił. Bohater powieści wspomina wspólny pobyt z przyjacielem w Egipcie przed laty, a także opisuje pobyt nad jeziorem Dargin i kontakty z innymi kuracjuszami. Wspomina też swoje lata szkolne i pobyt przyjaciela w szpitalu na Czerniakowskiej.

Nad jeziorem pojawia się młode małżeństwo z Warszawy: Marta i Daniel. Bohater powieści po raz pierwszy w życiu jest z kobietą. Nie, nie nad jeziorem Dargin, tylko w Węgorzewie. Jest to dość dziwna sprawa: bohater powieści widzi wszystko jak we mgle i w zasadzie, w tzw. „trakcie”, niczego nie kojarzył i nie rozumiał. Bohater powieści do końca trwał pamięcią przy przyjacielu, o którego śmierci powiadomiła go telefonicznie matka pijaka, który zmarł w nocy. Nasz bohater nie poszedł na stypę, gdyż nie chciał spotkać tam teściów przyjaciela.

Powrót znad jeziora Dargin do Warszawy: wszędzie korki na drodze. Na stacji benzynowej poznaje pannę Magdę, co stanowi okazję do wspomnień z dzieciństwa. Bohater miał trudne dzieciństwo, żył pod opieką ciotki, kiedy oboje rodzice wyjechali do Niemiec.

Jest to interesująca książka o dość dziwnym charakterze głównego bohatera, absolwenta technikum energetycznego, a potem filologii polskiej, który fascynował się zachowaniem i poglądami  zmarłego alkoholika. Degenerata, można rzec. Na kartkach pojawia się też obraz Warszawy sprzed lat. Pod koniec powieści czytelnik dowiaduje się, że bohater znalazł pracę w Bibliotece Narodowej.

                                                                                              Jacek Potocki

Wojciech Chmielewski. „Jezioro Dargin”. Wydawnictwo „Czytelnik”, Warszawa 2021. s. 219