Niełatwo było jej napisać tę książkę: zbieranie materiałów trwało ponad dwa lata. Na początku nikt nie chciał z nią rozmawiać: ani rodziny rzeczonych księży, ani tytułowe dzieci, ani tym bardziej sami księża. Zwłaszcza w małych, wręcz zapyziałych miejscowościach, gdzie wszyscy wiedzą wszystko o swych sąsiadach: tam nie wolno nic było powiedzieć „na świętego męża”, który od lat współżył fizycznie ze swoją „gospodynią” i miał z nią potomstwo, które zwracało się do niego per „wuju”.

W końcu udało się red. Abramowicz porozmawiać z ludźmi, albo bezpośrednimi uczestnikami „sprawy”, albo z osobami zorientowanymi. Sami księża wstydliwie milczeli, a z książki wynika, że niejednokrotnie nawet oszukiwali matki swoich dzieci obietnicami, że opuszczą stan duchowny i założą rodziny, co się nigdy nie stało.

Co na to mówił Kościół i jego generałowie czyli biskupi? Najbardziej dotkliwą reperkusją złamania ślubów czystości przez księdza, było jego przeniesienie do innej parafii… gdzie duchowny wdawał się w kolejny romans. A Kościół i społeczność duchownych wiązała zmowa milczenia na temat ojcostwa.

A dzieci? Często tylko przypuszczały, że ich ojcami są księża. Niektórzy księża wspierali swoje dzieci finansowo, nawet zabierali je na wakacje, ale z reguły młodych ludzi otaczało milczenie i niechęć, gdyż to dzieci księży i ich matki społeczność, zwłaszcza w małych wsiach i miasteczkach, obwiniała o splugawienie „świętych mężów”.

Niezwykle interesujące są rozważania autorki oparte na pismach uczonych Kościoła, na decyzjach soborów i papieży, w postaci „Kartek z kalendarza”. Zwłaszcza w zakresie celibatu oraz roli i miejsca kobiety w społeczności wiernych, tak, jak to mówi Nowy Testament i jak działa kościelna praktyka. Ten ostatni czynnik bardzo mocno wpływa na sytuację dzieci księży oraz ich matek, przedstawianych w rozważaniach mędrców Kościoła, jako istoty występne i nieczyste, na tle bardziej wartościowych i nieskalanych chuciami mężczyzn, czyli duchownych.

Wstrząsająca jest historia wybitnej teolożki, córki byłego prezydenta Niemiec, pani Uty Ranke-Heinemann, która kwestionowała i ujawniała antybiblijne nauki i praktyki Kościoła katolickiego, w tym dogmat o niepokalanym poczęciu Matki Bożej, między innymi korespondując z kardynałem Józefem Ratzingerem, prefektem Kongregacji Nauki Wiary, czyli złowieszczej niegdyś inkwizycji, późniejszym papieżem Benedyktem XVI oraz polskim kardynałem Józefem Glempem. Obaj panowie w sutannach, po rewelacjach Uty, zerwali z nią korespondencję.

Bardzo potrzebna i śmiała książka.

                                                                                              Jacek Potocki

Marta Abramowicz. „Dzieci księży. Nasza wspólna tajemnica”. „Wydawnictwo Krytyki Politycznej”, Warszawa 2018.