Jest kilkoro głównych bohaterów tej powieści: trzech mężczyzn, w tym jeden niedawno zmarły oraz dwie kobiety: tropiąca ciekawostki, młodsza od panów fotografka oraz mniej więcej 80-letnia kobieta, uciekinierka z zamkniętego zakładu psychiatrycznego, w którym przebywała przez ponad 66 lat, na polecenie najbliższej rodziny.

Postać zmarłego mężczyzny pozwoliła autorce przypomnieć czytelnikom tzw. Wielkie Pożary, które miały miejsce w Kanadzie w 1916 roku, tragiczne przeżycia, które dotknęły mieszkańców terenów nimi objętymi. Wtedy właśnie tytułowe „ptaki” uduszone z powodu braku tlenu „padały deszczem” z nieba.

Natomiast przeżycia byłej pensjonariuszki zakładu psychiatrycznego ukazują z jednej strony okrucieństwo ludzi, którzy doprowadzili do zamknięcia młodej osoby na długie lata w pensjonacie dla psychicznie chorych, a z drugiej strony bezbronność owej osoby wobec otoczenia, po ucieczce „z wariatkowa”.

Ciekawa jest postać fotografki, która stara się zbadać i utrwalić na kliszy fotograficznej bohaterów życia w samotni. Interesujący również jest wątek „doganiania utraconej przeszłości”, demonstrujący romantyczne, spóźnione uczucie między jednym ze starców, a przecież niemłodą już, uciekinierką z psychiatryka.

Powieść, choć kończy się zejściem bohaterów „na żądanie”, wpływa kojąco na czytelnika w czasach pośpiechu, pędu w nieznane, byle do przodu.  Pokazuje, że każdy człowiek ma prawo do szczęścia, którego jedną z postaci jest wolność, a inną miłość, niezależnie od wieku.

Jacek Potocki

Jocelyne Saucier. „Ptaki padały deszczem”. Tłum. Elżbieta Janota. Wydawnictwo „Sonia Draga”, Katowice 2018.