Ta książka zawiera zapiski jego życia od lat wczesnych prawie do chwili obecnej, choć bez zachowania chronologii.

Początek książki to opis przebiegu egzaminu wstępnego do Szkoły Teatralnej na Miodowej. Pan Andrzej stawił się tam na egzamin, ale tylko dlatego, że „mieszkał blisko”, gdyż – jak sam mówi – „nigdy specjalnie nie marzył, by zostać aktorem”. I do szkoły dostał się.

Propozycja zagrania w reklamie; interesujący jest mechanizm naboru do tego przedsięwzięcia, informacja o honorariach, no i ta zapowiedź bez pokrycia: „Zadzwonimy do Pana”.

Potem opisy zagranicznych podróży, służbowych i prywatnych, opisy pełne uroku, bardzo dowcipne; autor nierzadko śmieje się z siebie, co jest dzisiaj dość rzadkim zjawiskiem. Widać, że umie do swojej osoby zachować dystans. Opisy peregrynacji służbowych pokazują metody stosowane przez zagranicznych ludzi teatru, reżyserów i menedżerów. Warto, by nasi animatorzy kultury te opisy przeczytali.

Padają nazwiska, znane w polskim świecie teatralno-filmowym. I tu ujawnia się ta wyjątkowa maniera Strzeleckiego: nie ma plotek, prania brudów czy obmawiania kolegów, co często dominuje w wyznaniach, a właściwie to w wypocinach tzw. celebrytów. Strzelecki natomiast operuje dowcipem, ale i emanuje szacunkiem wobec kolegów. To jest chyba ten niewidzialny parawan.

Wspaniałe są rozmowy autora z synkiem Antosiem, trochę w stylu „Tata, a Marcin powiedział…”. Dzieci kładą na tacy całą prawdę, „pójdą na uniwersytety, nauczą się kłamać”.

Tekst ilustrowany licznymi, unikalnymi zdjęciami.

                                                                                              Jacek Potocki

Andrzej Strzelecki „Człowiek z parawanem”. Wydawnictwo „Iskry”, Warszawa 2016