Podobno około 3500 lat temu. Legenda mówi, że wpływ na jego powstanie miał potwór Nian, który dawno, dawno temu żył sobie na dnie morza. Wyglądał jak pół lew, pół jednorożec.

 W wigilię nowego roku księżycowego Nian wychodził na brzeg i wpadał do wioski, gdzie dokonywał straszliwego spustoszenia. Pożerał zboże, bydło i ludzi. Jego ulubioną potrawą były dzieci. Wieśniacy nie umieli się przed nim bronić, więc przez wiele lat, po wczesnym posiłku uciekali w góry, gdzie się ukrywali.

Pewnego roku było jednak inaczej. Kiedy mieszkańcy wioski szykowali się do ucieczki, we wsi zjawił się obcy. Staruszek z długimi siwymi włosami i długą siwą brodą. Poprosił o jedzenie i schronienie. Wieśniacy opowiedzieli mu o potworze i namawiali staruszka, by uciekł z nimi w góry, ale on się nie przestraszył i przekonywał ich, że ma sposób na okiełznanie potwora. Schronił się w jednym z domów i czekał.

Kiedy zapadła noc zjawił się wygłodniały Nian. Zbliżył się do domu, w którym schronił się starzec. Zatrzymał się przed drzwiami i się przestraszył. Zauważył, że drzwi oklejone są czerwonym papierem, a tego koloru Nian się bał, był to bowiem kolor życia i szczęścia. Do tego w domu było jasno, ponieważ paliło się wiele świec. Za moment ciszę nocy rozerwały huki pękających w ogniu bambusów. Z czasem bambusy zastąpiono petardami.

Huk i rozbłyski oślepiły Nian. Dom się nagle rozjaśnił, a w jego drzwiach stanął staruszek ubrany na czerwono. Przerażona bestia uciekła.

Kiedy wieśniacy wrócili do swoich domów następnego dnia, zastali staruszka żywego i zdrowego i zdali sobie sprawę, że to niebiańska istota, która przyszła im z pomocą. Poprosili go, by powiedział, jak ustrzec się bestii. Starzec rzekł, że bestię odstraszyły trzy rzeczy: kolor czerwieni, oślepiające światło i głośny hałas.

Wieśniacy posłuchali jego wskazówek i od tego czasu, ostatniego dnia roku, oklejali swoje drzwi czerwonymi zwojami z różnymi sentencjami i wycinankami, wokół domu rozwieszali czerwone lampiony, odpalali petardy, palili światła. Do późna walili w talerze, puste miski, gongi, bębny i wszystko, co wydawało dźwięki. Do tego wykonywali taniec smoka, który także miał odganiać złe duchy. Z czasem do tego tańca dołączono taniec lwa, który miał zapewnić pomyślność i szczęście w nadchodzącym roku.

Fot. EP

Bestia już nigdy nie wróciła, a chiński Nowy Rok od tamtej pory zwie się Guo Nian (过), co można tłumaczyć „Pokonanie Nian”.

Z czasem huczny zwyczaj żegnania starego i witania nowego roku ogarnął całe Chiny i zmienił się w jedno z najważniejszych świąt Chińczyków. Obchodzi się je wszędzie tam, gdzie są chińskie diaspory – w Nowym Jorku, Londynie, Vancouver, Sydney, Korei, Wietnamie, Indonezji, Malezji, Singapur, Brunei.

Chiński Nowy Rok stał się Świętem Wiosny po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 roku. Zachowało historyczne rytuały i dodało nowe. To nadal okres składania hołdu bogom i przodkom. Przodkom składa się ofiary na domowych ołtarzykach, a bogom w świątyniach, gdzie prosi się o błogosławieństwo i odpędzanie złych duchów.

Fot. EP

To okres, w którym przez pierwsze kilka dni zamknięte są wszystkie instytucje. Nawet giełda. Ulice są prawie puste, ponieważ ludzie świętują. Święto Wiosny to święto rodzinne. Jego obchody trwają 15 dni. W tym czasie Chiny stają się miejscem migracji 200 milionów ludzi zdążających na ten okres do swoich rodzinnych domów. Dla nich celem jest zjedzenie kolacji z najbliższymi w ostatni dzień starego roku.

Źródło: https://news.cgtn.com/news/3d3d674e3167544d32457a6333566d54/index.html

Szacuje się, że w tym roku – po pandemii – będzie to ponad 2 miliardy podróży, ale w latach poprzednich było to ponad 3,5 miliarda podróży. Ludzie przemieszczać się będą samochodami, autobusami, pociągami, statkami, samolotami. W tym roku chińskie linie lotnicze wprowadziły do obsługi pasażerów ponad 10 tysięcy dodatkowych lotów. Trudno sobie wyobrazić ruch na chińskim niebie, zwłaszcza że w tę noc Chiny biją jeszcze jeden rekord – to pokazy sztucznych ogni.

Kung Hei Fat Choi – dosłownie „Życzę pomyślności”.

                                                                                                                 ELŻBIETA POTOCKA