1.      Zjawiska bioelektryczne to procesy rozdziału i transportu nośników energii w organizmie, które uwarunkowane są obecnością w komórkach i tkankach określonych (naładowane elektrycznie grupy biomakromolekuł) i ruchliwych (wolne elektrony i jony) ładunków elektrycznych;

2.      Woda, ciekłe systemy kompozycyjne i organizmy żywe, w których skład wchodzą, zdolne są generować prąd elektryczny i występować jako naturalne generatory energii elektrycznej;

3.      Strefy akupunkturowe powstały w procesie ewolucji i stały się peryferyjnymi elementami  systemu biofizycznego, który zabezpiecza procesy biotransformacji i wymiany energoinformacyjnej pomiędzy środowiskiem wewnętrznym i zewnętrznym.

 Jak się okazało, dla stworzenia naturalnego (biologicznego) źródła prądu elektrycznego potrzeba jedynie trzech elementów:

a) generatora energii biogennej (organizm żywy, ciekły system kompozycyjny);

b) inercyjnych elektrod chemicznych  – donory elektronów  (DE – dostarczające elektrony do systemu funkcjonalnego za pośrednictwem „stref akupunkturowych”) i akceptory elektronów (AE – odbiorniki  swobodnych nośników ładunku elektrycznego ze „stref akupunkturowych”);

c) sztucznie stworzonego zewnętrznego konturu z miernikiem kontrolnym, który poprzez elektrody DE i AE połączony jest z naturalnym biogeneratorem.

Przy czym: elektrodami DE mogą być: tytan, węgiel (grafit), sztuczne diamenty, guma  przewodząca itp.  Na elektrody  AE  nadają się stopy cynku, aluminium, magnezu i niektóre inne domieszki.

Różnica potencjałów elektrycznych w miejscu kontaktu stwarza warunki dla skierowanego jednostronnie transportu nośników ładunku elektrycznego poprzez naturalny generator elektryczny w zewnętrzny obieg zamknięty. 

Etap drugi.  Wegetatywna biodiagnostyka prof. Makaca. 
 
Innymi słowy, obiekty biologiczne zdolne są do generowania prądu w zewnętrzny obwód i występują jako naturalne biogeneratory energii. Na tej zasadzie funkcjonują opracowane przez nas systemy biodiagnostyki i bioaktywacyjnej terapii  WITA-01-M. Napięcie elektryczne w obwodzie zewnętrznym w miejscu kontaktu elektrod ze „strefami akupunkturowymi” nie przewyższa poziomu  biopotencjałów błony komórkowej ( 0,03 – 0,6 V).

Rozwiązania problemów  biodiagnostyki oparte są na autorskiej metodologii prof. Makaca „Biodiagnostyka zaburzeń wegetatywnych” i „Zależność biofizyczna stref akupunkturnych”.

Oparte są też na stosowaniu specjalnie opracowanych urządzeń elektronicznych nowej generacji „WITA -01-M „ i  „WITA-01-Biotest”, które wykorzystują zdolność żywych obiektów do generowania energii elektrycznej.

Wynalezione urządzenia diagnostyczne posiadają wszystkie możliwe certyfikaty bezpieczeństwa, uznane przez wszystkie komisje Ministerstwa Zdrowia Ukrainy za niewymagające cyklicznej standaryzacji, dlatego że technologia wegetatywnej biodiagnostyki wg prof. Makaca nie wykorzystuje tradycyjnych zewnętrznych źródeł energii. 
 

3. TERAPIA BIOAKTYWACYJNA

Powszechne i często pozbawione jakiegokolwiek nadzoru stosowanie środków farmakoterapeutycznych doprowadziło w czasach obecnych do szybkiego wzrostu powikłań alergicznych w skali całej ludzkości.

Zgodnie z badaniami Światowej Organizacji Zdrowia,  ponad  5% hospitalizowanych pacjentów  – to chorzy z powikłaniami polekowymi, leczenie których  – weźmy na przykład USA i Kanadę – kosztuje  kraje po miliard dolarów rocznie, a to zmusza do poszukiwań niestandardowych rozwiązań w zakresie ochrony zdrowia.

Podobne problemy dotyczą też medycyny polskiej, gdzie z roku na rok rośnie zachorowalność na choroby alergiczne, a społeczeństwo otumanione jest stworzonym przez polską służbę zdrowia mitem, że  leczenie polega jedynie na podawaniu leków, co prowadzi do faktycznego przeciwstawieniem leczenia klinicznego i leczenia sanatoryjnego.

Na dodatek, Naczelna Rada Lekarska uznaje poradnictwo w zakresie stosowania parafarmaceutyków za naganne dla lekarza i niezgodne z Kodeksem Etyki Lekarskiej.

Pomimo prężnego funkcjonowania w Polsce stowarzyszeń bioenergoterapeutów, ze strony niektórych urzędników medycznych nadal prowadzona jest otwarta wojna z przyszłościowymi kierunkami rozwoju współczesnej medycyny, szczególnie z metodą terapii bioaktywacyjnej.

Paradoksalnie, argumentem tej zacofanej części polskich urzędników medycznych jest stwierdzenie, że metoda bioaktywacyjna jest niezgodna ze współczesną  nauką.

W związku z dwuznacznością słowa „bioenergoterapia” dla odbiorcy polskiego, podobnie zresztą jak i słowa „refleksoterapia” czy „refleksologia”, niżej próbujemy wyjaśnić naukowe i medyczne aspekty tego terminu.

Jedną z najbardziej przyszłościowych i skutecznych metod oddziaływania fizjoterapeutycznego i rehabilitacyjnego we współczesnej medycynie jest refleksoterapia.

U jej podstaw leży zależność między występowaniem korzystnych zmian w organizmie w odpowiedzi na działanie /podrażnienie/ czynnikami fizycznymi pewnych obszarów skóry, związanych połączeniami dermato-segmentarnymi z organami wewnętrznymi i układami organizmu.

Oddziaływanie to powoduje  ukierunkowane reakcje odruchowe (odruchy kierowane)  normalizujące czynnik patologiczny i ma ogólnowzmacniające działanie na cały organizm pacjenta (prof. P. Anochin, „Teoria systemów funkcjonalnych.” 1971).

Wiadomo, że wśród czynników refleksoterapeutycznych, optymalną ze względu na zdolność powodowania ukierunkowanej reakcji leczniczej, łatwą stosowalność możliwość regulowania wywieranego wpływu i dobrą tolerancje przez organizm jest elektrorefleksoterapia, znana w Polsce jako ELEKTROMEDYCYNA.

W tym zakresie na szczególną uwagę zasługuje metoda wykorzystania prądu stałego /galwanicznego/, który okazuje się najbardziej odpowiednim z fizjologicznego punktu widzenia bodźcem, działającym wybiórczo na szereg organów i systemów ludzkiego organizmu, w zgodzie z jego rytmem biologicznym, warunkowanym przede wszystkim przez aktywność układu nerwowego pacjenta.

Rzeczywiście, najszersze zastosowanie w praktyce medycznej znajdują galwanizacja i lecznicza elektroforeza, nazywana w Polsce jonoforezą. Metoda ta w praktyce leczenia klinicznego stanowi ponad 20% wszystkich zabiegów fizjoterapeutycznych.

Sam proces galwanizacji to stosowanie w leczeniu stałego, nieprzerywanego /galwanicznego/ prądu elektrycznego, o niskim  napięciu /30 – 80 V/ i niewielkim natężeniu /do 50mA/, doprowadzanego do ciała pacjenta poprzez elektrody. Działanie normalizujące i odnawiające najwyraźniej ujawnia się w przypadkach zaburzeń funkcjonalnych i występuje głównie przy stosowaniu małych dawek.

Siła prądu nie więcej niż od 0,05 – 0,1 mA /na cm kwadratowy elektrody i czas trwania zabiegu nie więcej od 15—20 min.

Jednakże stosowane współcześnie metody galwanizacji i elektroforezy leków a szczególnie segmentarnej elektrorefleksoterapii mają szereg wad:

– potrzeba stosowania stacjonarnych czy przenośnych źródeł energii;

– potrzeba dotrzymywania wymogów bezpieczeństwa związanych z użyciem prądu elektrycznego;

– potrzeba stosowania przetworników prądu zmiennego na stały;

– potrzeba doboru adekwatnych dla stanu pacjenta parametrów fizycznych prądu leczniczego;

– brak możliwości przeprowadzenia elektroforezy w warunkach ambulatoryjnych i polowych.

Bioenergoterapia oparta na metodzie bioaktywacji prof. Makaca wykorzystuje znane, ale nie stosowane do tej pory w celach leczniczych elektrody galwaniczne, zdolne do pobudzania aktywności bioelektrycznej żywych organizmów. Przy tym metoda bioaktywacji nie ma nic wspólnego ze znanymi metodami metaloterapii czy aplikatorami leczniczymi.

W związku z nagminnymi w Polsce próbami nadania terminowi „bioenergoterapia” negatywnej treści, podajemy krótkie biofizyczne uzasadnienie metody bioaktywacji. 
 
KROTKIE BIOFIZYCZNE UZASADNIENIE METODY LECZENIA     BIOAKTYWACYJNEGO 
 

Istnienie  „elektryczności zwierzęcej” po raz pierwszy udowodnił L. Galwani w 1791 r. Zapoczątkowało to badania podstaw funkcjonowania żywego organizmu jako całości. Dzisiaj u nikogo nie budzi wątpliwości  fakt, że żywy organizm jest nie tylko pasywnym przewodnikiem prądu elektrycznego, ale też generatorem bioelektryczności. Właściwościami biogeneracji odznaczają się specyficznie nie tylko dla poszczególnych rodzajów tkanki ludzkiej, ale też i dla poszczególnych organów i układów organizmu człowieka.

Pod określeniem „bioenergetyka” rozumiemy cały szereg procesów przetwarzania energii w systemach biologicznych, jej odbieranie ze środowiska zewnętrznego, gromadzenie i wykorzystywanie dla podtrzymania procesów życiowych.

Należy podkreślić, że w organizmach żywych nie ma znacznych amplitud temperatury czy ciśnienia i  pracują one jako „maszyny chemiczne” – bezpośrednio wykorzystując energię chemiczną /elektronów/  w ilościach wystarczających na pokrycie potrzeb wewnętrznych.

Wiele substancji przenikających do organizmu i wyprowadzanych z niego w procesach metabolicznych ma postać jonów. Rozdysponowanie i transport tych ładunków elektrycznych służy generalnie do wytwarzania potencjałów bioelektrycznych powodujących zjawiska bioelektryczne. W zakresie badania zjawisk bioelektrycznych towarzyszących procesom pobudzania nerwowego, osiągnięto znaczące sukcesy teoretyczne i praktyczne, np. opracowano powszechnie stosowane metody i środki rejestracji bioprądów mózgu /EEG/, serca /EKG/, mięśni szkieletowych  /EMG/; nadal szczegółowo badane są częstotliwościowe charakterystyki bioprądów. Dla pomiarów elektrycznych parametrów obiektów bioelektrycznych wykorzystuje się elektrody z metali lub z węgla, które kontaktują się z obiektem poprzez cienką warstwę płynu o wysokim przewodnictwie elektrycznym, najczęściej płynu fizjologicznego /takiego jaki np. stanowi  zawartość wielu „kroplówek”/. Z reguły elektrody, stosowane w praktyce medycznej, to elektrody galwaniczne, to znaczy, metalowe lub zbudowane z innych przewodników prądu. Ich najważniejszy parametr to potencjał, który powstaje na granicy elektroda-elektrolit, dzięki powstawaniu przestrzennego podziału elektryczności w pobliżu miejsca przejścia między fazami środowiska w miejscu kontaktu. Jedna z elektrod ma ładunek ujemny i nazywana jest katodą, a druga dodatni i nazywana jest anodą. Wykorzystywane dla odprowadzania bioprądów elektrody powinny mieć niski opór elektryczny. W zależności od rozmiarów tacy, elektrody przy kontakcie ze środowiskiem wilgotnym potrafią wytworzyć bioprądy o napięciu  0,03 -0,6 V i natężeniu do 500 – 700 mkA, co jest porównywalne z wielkością  potencjału elektrycznego występującego w błonie komórkowej w organizmie człowieka.

Wiadomo, że prawie wszystkie procesy patologiczne ostatecznie związane są z przemianą energetyczną w organizmie, w szczególności przy blokadzie układów generujących energię na poziomie molekularnym. Dlatego możliwość sztucznego inicjowania procesów transportu ładunków elektrycznych w systemach biologicznych nabiera nieoczekiwanego znaczenia nie tylko diagnostycznego, ale i klinicznego. W ostatnich dziesięcioleciach co raz więcej poważnych badaczy naukowych zaznacza potrzebę wykorzystywania w praktyce klinicznej oddziaływań o małej intensywności. Stąd całkiem uzasadnionym staje się wykorzystywanie w praktyce klinicznej w celach diagnostycznych i leczniczych elektrod galwanicznych, zdolnych dzięki różnicy potencjałów w miejscu kontaktu inicjować wytwarzanie prądów bioelektrycznych o wielkościach, które mają znaczenie kliniczne. W związku z tym jeszcze na początku lat 90-tych  w medycynie współczesnej zaistniała terapia bioenergetyczna zajmująca określone miejsce w lecznictwie.

Każdy dział medycyny ma  swoje definicje, sposoby diagnostyki, metody i środki oddziaływania leczniczego. Podobnie jest i w przypadku bioenergetyki. 

BIOENERGOTERAPIA  /BET/  –  dział medycyny, który wykorzystuje możliwości aktywacji, transportu, podziału ładunków elektrycznych w żywym organizmie w celu normalizacji jego bioelektrycznej aktywności i uzyskania równowagi funkcjonalno–energetycznej. Bioenergoterapia uwarunkowana jest obecnością w żywych organizmach wielkiej ilości  naładowanych grup biomakromolekuł i swobodnych elektronów i jonów elektrycznych, które biorą udział w tworzeniu biopotencjałów.

BIOENERGODIAGNOSTYKA  /BED/  – to ocena funkcjonalno-energetycznej równowagi organizmu oparta na rejestracji bioelektrycznej aktywności poszczególnych funkcjonalnych (akupunkturowych) systemów organizmu i ich wzajemnej dynamicznej równowagi.

Wiadomo, że analityczno-syntetyczne procesy podlegają nie tylko sterowaniu przez centralny, ale i peryferyjny system nerwowy. Wyjaśnia to mechanizm zawiadujący projektowaniem się informacji interoreceptywnej na zewnętrzne powłoki ciała, które mają genetyczny związek  z  organami zmysłów i  układem nerwowym. Na skutek tego wytwarza się wzajemny związek organizmu  i  środowiska zewnętrznego. Dlatego badanie bioelektrycznych właściwości skóry jest uzasadnione, ponieważ  pozwala badać stan wewnętrznego środowiska organizmu. Skóra  jest bardziej dostępna badaniu od jakiegokolwiek organu wewnętrznego .Dlatego w bioenergodiagnostyce decydujące znaczenie mają nie absolutne poziomy aktywności  kanałów energetycznych, a ich wzajemne powiązania, wskazujące na równowagę energetyczna organizmu.

Najbardziej wartościowymi cechami tego kierunku medycyny wydają się być:

– brak potrzeby stosowania źródła prądu elektrycznego i kosztownego wyposażenia elektronicznego;

– doskonała tolerancja na tego typu procedury u wszystkich pacjentów bez względu na wiek i stan zdrowia,

– bezpieczeństwo  zabiegu;

–  prostota stosowania, możliwość samodzielnego wykorzystywania w warunkach szpitalnych, ambulatoryjnych, polowych;

– możliwość  przeprowadzania bioforezy środków leczniczych w warunkach ambulatoryjnych i polowych;

– środkiem oddziaływania leczniczego jest czynnik informacyjno – energetyczny, który odpowiada wskaźnikom potencjałów  bioelektrycznych;

– minimalne przeciwwskazania  /proces nowotworowy/;

– możliwość zaopatrzenia ludności w łatwo dostępne aparaty do użytku domowego w celu profilaktyki chorób;

– małe koszty  leczenia. 
 
 KLINICZNA I REHABILITACYJNA EFEKTYWNOŚĆ BIOAKTYWACJI