Mało bowiem brakowało, bym zeszłej wiosny nie Polskę, lecz tylko wiosnę zobaczył… Tak naprawdę rok temu nie do końca było pewne, czy jedynie przeciw Ukrainie Putin te wojska gromadzi i czy wyłącznie w Ukrainie tę napaść rozpocznie. A gdyby nie dzielność i odwaga całego ukraińskiego narodu, może i tej wiosny zobaczyliśmy wiosnę tylko, bo z Polską mogłoby być różnie.

Kto i jak chętnie by nam w opresji pomagał, to również mogliśmy sobie dzięki Putinowi pooglądać, bo zafundował całemu NATO stress test sojuszniczej lojalności. To nie niemieckie wojska stacjonują dziś w Polsce i nie francuskie, ale amerykańskie. Przybyły szybko, rozlokowały się sprawnie, wysłały Rosji sygnał jasny i wyraźny.

Tak, tak, pamiętam o niemieckiej baterii Patriotów rozmieszczonej niedawno na naszych wschodnich rubieżach. Tak, ja również zadaję sobie to pytanie: z jakiej racji mieliby Niemcy angażować się u nas bardziej, jeśli w tym samym czasie Polska podgryza ich kraj na milion sposobów, chociażby w sprawie reparacji.

A Francja? Po skandalu z Caracalami i wypowiedziach – bądź co bądź – wiceministra obrony, jakoby uczyli się od nas jeść nożem i widelcem, powinniśmy się cieszyć, że w ogóle mamy z Francuzami jakiekolwiek relacje i nie oczekiwać wiele.

Tak więc Amerykanie. To dzięki nim nadal mogliśmy się przez ubiegłych 12 miesięcy gotować w polskim kotle, obrzucać się inwektywami, dzielić jako naród na kolejne wrogie plemiona i watahy. I to dzięki nim będziemy prawdopodobnie robić to przez kolejnych 12 miesięcy, ciągnąc każdy ku sobie ten zetlały skrawek sukna, w jaki zmienił się ostatnio nasz kraj. Wdzięczniśmy zatem.

A jednak razi, kiedy po raz drugi ambasador Mark Brzeziński z uśmiechem zaprasza wszystkich Polaków na spotkanie z prezydentem Joe Bidenem w Warszawie. Tak, po raz drugi, bo tę irytującą frazę wychwyciłem już podczas przygotowań do poprzedniej wizyty amerykańskiego prezydenta w Polsce. Wówczas jednak wytłumaczyłem sobie, że to nowy ambasador, przed chwilą przyjechał, że powiedział to po polsku, co jest samo w sobie wyczynem nie lada, i nie mogę mieć pretensji o jedno niefortunne zdanie.

Ale teraz, po niespełna roku, pan ambasador tę frazę powtórzył: po raz drugi zaprosił nas, Polaków, na spotkanie w naszym kraju z jego prezydentem, tak jakby to on, a nie my, był gospodarzem tego spotkania.

A jednak razi – razi ta celowa już raczej, bo ponowiona, demonstracja zmiany układu sił. A jednak razi, razi to oddawanie pola, ten brak inicjatywy po stronie naszych rządzących, ten brak zrozumienia, że w polityce, również międzynarodowej, każda pusta przestrzeń jest natychmiast wypełniana przez tych, którzy potrafią politykę robić – a Amerykanie potrafią.

Nie, nie oczekuję wiele od prezydenta Dudy. Szczerze mówiąc, najczęściej oczekuję od niego, żeby już nic nie mówił, i to najlepiej do końca kadencji. Ale tym razem – nic na to nie poradzę – brakuje mi tego, żeby to polski prezydent zaprosił mnie na spotkanie z prezydentem amerykańskim. A nie amerykański ambasador. I żebym – na wypadek gdybym chciał skorzystać i pojawić się w Arkadach Kubickiego – mógł zarejestrować się na to spotkanie na serwerze polskim, a nie amerykańskim.

Ot, taki kaprys.

ALOJZY TOPOL