Projekt nowego mostu powstał w 2006 r. i zakładał użycie impregnowanej ciśnieniowo dębiny jako budulca, a swoją formą nawiązywał do zachowanych XIX-wiecznych przekazów ikonograficznych.

Przez kilka lat poszukiwano źródeł finansowania tej nietypowej inwestycji. Najbardziej naturalnym partnerem wydawał się być minister kultury i dziedzictwa narodowego ogłaszający corocznie programy operacyjne.

Niestety, programy te są dedykowane głównie obiektom wpisanym do rejestru zabytków i nie przewidują nietypowych sytuacji. Bo choć most położony jest na terenie wpisanym do rejestru i stanowi jedyną drogę komunikacyjną do obiektu wpisanego do tegoż rejestru, sam budowlą zabytkową nie jest.

W obliczu groźby zawalenia się mostu oraz zamknięcia Muzeum o ponad 60-letniej tradycji, a także braku wystarczających środków finansowych, swoją pomoc zaoferowało wojsko.

Za zgodą ministra obrony narodowej, na polecenie dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego rozbiórki starego i budowy nowego mostu dokonało 17 żołnierzy 2. Inowrocławskiego Pułku Komunikacyjnego im gen. Jakuba Jasińskiego, w ramach ćwiczeń. Prace trwały jedynie 38 dni, a kunszt budowniczych można podziwiać od 5 listopada.

         Przebieg zdarzeń i szczęśliwe zakończenie inwestycji właściwie w „ostatniej chwili”  potwierdzają tezę wybitnego znawcy architektury obronnej prof. Leszka Kajzera, który zaliczył oporowska budowlę do „zamków szczęśliwych”.

         Zamek w Oporowie należy do grupy najcenniejszych oraz najlepiej zachowanych średniowiecznych rezydencji obronnych w Polsce, ale i najbardziej niedoinwestowanych. W ciągu wieków uniknął zarówno zniszczeń, jak i zniekształcających przebudów.
         Miejmy nadzieję, że szczęście nadal będzie mu sprzyjać, a inwestycja mostowa zapoczątkuje niezbędne i pilne do wykonania prace konserwatorskie w całym zespole zamkowo-parkowym w Oporowie.

Anna Majewska-Rau

Dyrektor Muzeum – Zamku w Oporowie