Jesteśmy za ustawową regulacją lobbingu.

+ Ustawa powinna regulować to, co jest najistotniejsze, co się relatywnie łatwo jest wyegzekwować – to jest komercyjne świadczenie usług lobbingowych.

+ Projekt MSWiA jest akademickim przykładem ambicji przeregulowania życia publicznego: “Ustawa określa … dopuszczalne formy oddziaływania na rozstrzygnięcia organów władzy publicznej” (art. 1). Skutkiem takiego prawa byłaby dalece nieudolna próba zawarcia w akcie prawnym praktycznie wszystkich sytuacji, jakie w społeczeństwie obywatelskim są na porządku dziennym – czyli codziennego wpływu obywateli i ich organizacji na sposób rządzenia przez urzędników rządowych i samorządowych. Gwarantuje to nam Konstytucja (art. 12, 64).

+ Ustawodawca powinien pozostawić poza sferą ustawowej regulacji aktywność organizacji pozarządowych w sferze rzecznictwa publicznego, wystarczą tu w zupełności dotychczasowe ustawy, w tym o stowarzyszeniach, o fundacjach, o organizacjach pożytku publicznego.

+ Egzekwowanie od urzędników (art. 15.1) sporządzania notatek z setek rozmów, dyskusji mejlowych z interesantami prowadzonych co miesiąc na temat tego co i dlaczego należy zrobić, jaką decyzję wydać jest niewykonalne. Gdyby było nawet wykonalne, wiedza ta do niczego praktycznego by nie prowadziła, może ona być interesująca jedynie dla antropologów. Poważne traktowanie takiego obowiązku oraz analizowanie sporządzonych notatek wymagałoby wielkich nakładów finansowych, o którym w projekcie głucho.

+ Taka ustawa pogłębiłaby tylko poczucie niskiej rangi prawa jako regulatora życia społecznego. W sytuacji anomii wszystkiego nam obecnie trzeba tylko, nie pogłębiania tego stanu rzeczy.

+ Projekt nasz precyzyjnie definiuje przedmiot i przedmiot ustawy (art. 1) do sfery, która jest publicznie istotna i gdzie obserwujemy patologię pozostającą jak dotąd poza sferą prawa – to jest lobbing komercyjny.