O snobizmie pisał też Stefan Żeromski w 1923 roku w dramacie w 3 aktach pt. „Snobizm i postęp”. Z kronikarskiego obowiązku dodam, iż w annałach snobizmu zapisał się też angielski dziennikarz i pisarz William Makepeace Thackeray publikując w 1848 roku „The book of snobs”.

Natomiast z mojej, współcześnie nieodległej, perspektywy czasowej mogę powiedzieć, że snobizm wzbudza zainteresowania skrajne oraz neutralne. Nie przeprowadzałem żadnych badań i trudno orzec, czy taka postawa prowokuje więcej reakcji negatywnych, pozytywnych czy obojętnych.

Jedno mogę spróbować stwierdzić: im człowiek starszy, tym mądrzejszy, bardziej odważny, nie ulegający owczemu pędowi, a wręcz przeciwnie – szukający indywidualizmu, odcięcia od masowości. Coraz więcej obywateli ma serdecznie dość wszechstronnie zalewającej tandety intelektualnej i materialnej. Ta duża grupa ludzi odczuwa nieodpartą potrzebę schronienia się gdzieś. Gdzie? Oto jest pytanie! Jednym z miejsc ratunkowych może być snobowanie się na coś lub kogoś.

Doszedłem do wniosku, iż snobem łatwiej jest być i przyznawać się do takiej postawy w określonym wieku. Długo zastanawiałem się nad cezurą: czy do snobowania mogą przyznawać się ludzie po ukończeniu czterdziestego roku życia czy pięćdziesiątego. O starszych już nie wspominając, gdyż jest oczywiste, że wraz z wiekiem nabywa się niezależności poglądów i zachowań.

Byłbym skłonny uznać, że ukończenie pięćdziesiątki to najlepszy czas na przystąpienie do kręgu snobów. Piszę to z własnego doświadczenia, gdyż przekroczyłem ten próg. Sięgając pamięcią dziesięć lat wstecz przypominam sobie mgliście, że snobizm obchodził mnie niewiele.

Ale tak naprawdę, snobizm można w sobie odkryć w każdym wieku. Ale poczucie pełnowartościowego snobowania rozkwita po 50-tce.

DECYDENT SNOBUJĄCY

Ciąg Dalszy Będzie Następował…