Autor przypomina sformułowania różnych koryfeuszy literatury światowej na temat rewolucji i nasuwa mu się jeden wniosek: „Rewolucja to choroba umysłu”, która dokonuje całkowitego spustoszenia, nie znając różnic stanowych.

Sam Prymas uważał się za nauczyciela Narodu, stąd jego liczne odniesienia do różnych rewolucji, począwszy od rewolucji Marcina Lutra, która przyniosła reformację, poprzez niszczącą dotychczasowy świat Rewolucję Francuską, następnie Rewolucję Październikową w Rosji, która na dłuższą metę przyniosła komunizm Europie Wschodniej, czy wreszcie nazistowską w Niemczech.

W walce z chaosem rewolucyjnym działały polskie przedsięwzięcia religijne pod przewodnictwem kardynała Stefana Wyszyńskiego, o czym mówił papież Jan Paweł II. Zacznijmy od rewolucji protestanckiej, której czołowe hasło brzmiało, że „biskupi niemieccy nie są filią Watykanu”, a w niektórych niemieckich kościołach przyzwala się na grzechy, wołające o pomstę do nieba. Chodzi o dopuszczalność „par homoseksualnych”.

Uwaga autora książki, że Kościół katolicki nauczał właściwie o istocie reformacji. Autor wymienia nazwiska zaangażowanych w ten proces Ojców Kościoła. Zwraca uwagę na osobę Prymasa Tysiąclecia, który przy różnych okazjach negatywnie wyrażał się o reformacji, podkreślając zagrożenie, jakie przyniosłoby polskiemu Kościołowi ewentualne zwycięstwo protestantów i przypominając, że pierwszym państwem luterańskim na świecie było Księstwo Pruskie, oddane przez Koronę Polską Albrechtowi Hohenzollernowi.

Cenna jest uwaga autora, że Luter i jego apologeci byli eksponentami cywilizacji bizantyjskiej w krajach niemieckich. Podobnie było z religią anglikańską, narzuconą społeczeństwu angielskiemu przez króla Henryka VIII. Ostateczne i formalne zerwanie z odwiecznym w Niemczech katolicyzmem nastąpiło w 1555 roku w tzw. pokoju augsburgskim, gdzie sformułowano zasadę cuius regio eius religio.

Autor przypomina zwycięstwo pod Grunwaldem, które było „wiktorią z nieba”, gdyż rozprawiało się z „fałszywym chrześcijaństwem” Krzyżaków. Zresztą, autor przypomina liczne odniesienia do istoty religii, w wypowiedziach kardynała Wyszyńskiego i papieża Jana Pawła II. Podobnie pisze o ateizacji młodego pokolenia, prowadzonej przez władze PRL. Wspomina „dokonania ateizacyjne” Rewolucji Francuskiej i zasadę tzw. rozdziału Kościoła od państwa, chociaż dość trudno jest znaleźć rozbudowane uwagi o Rewolucji Francuskiej w wypowiedziach Kardynała, aczkolwiek autor przytacza uwagi dotyczące ingerencji państwa w kształcenie duchownych w seminariach czy uwagi na temat laicyzacji w encyklikach papieskich.

Na uwagę zasługują wypowiedzi Kardynała na temat ateizmu o modelu radzieckim i o ataku komunizmu na chrześcijaństwo, które padły z ust Kardynała w czasie obchodów milenijnych i wcześniej. Autor, powtarza za Kardynałem, jego jeszcze przedwojenne uwagi o niebezpiecznej podatności sporej części polskiej klasy umysłowej na propagandę komunistyczną, która stanowi zagrożenie samo w sobie.

Kardynał przez cały czas pozostawał wierny katolickiej nauce społecznej, będąc przeciwny nie tylko komunizmowi, ale i kapitalizmowi, oraz zgubnej zasadzie „rozdziału Kościoła od państwa”.

A jak zwalczać te „izmy”? O tym też jest w książce. W książce jest też wiele o nazizmie, o roli duchowieństwa podczas niewoli niemieckiej, o stratach wśród duchowieństwa, wymordowanego przez Niemców w poszczególnych diecezjach.

Następnie, autor pisze o rewolucji neomarksistowskiej i protestach studenckich w 1968  roku, o soborze Vaticanum II, którego obrady mogły świadczyć o „religijnym kryzysie poszczególnych ludzi, ale nie o kryzysie religijnym całego Kościoła”. A jak uniknąć  rewolucji? Autor stara się podać receptę: „należy trwać w Kościele i przy jego Matce”.

Jest to interesująca książka, dostępna w czasach niełatwych dla Kościoła i dlatego należy ją przeczytać.

                                                                                              Jacek Potocki

Grzegorz Kucharczyk, „Odsiecz z Nieba. Prymas Wyszyński wobec rewolucji”. Wydawnictwo „Biały Kruk”, Kraków 2021, s.207