Cenzorzy z centrali warszawskiej promieniowali na cały kraj, wysyłając swoich politruków do gazet, rozgłośni, teatrów i wszędzie tam, gdzie obywatele usiłowali tworzyć dzieła niepokorne. W Domu Słowa Polskiego drukarnia mieściła się na parterze, a grupa cenzorów panoszyła się na piętrze. Redaktor techniczny zanosił im każdą wydrukowaną „szczotkę”, na której w drodze powrotnej pyszniła się czerwona pieczęć dopuszczająca prawomyślność do druku.

W październiku 1980 roku jeszcze wiał wiaterek wolności. Ale to nie tylko na jego podmuchu Czesław Miłosz otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Poeta i pisarz zasłużył czynem intelektu, który nie mógłby się rozwinąć, gdyby pozostał w PRL. Miłosz, były komunista (przynajmniej tak był postrzegany przez naszą emigrację) w 1951 roku spłatał peerelowi psikusa prosząc o azyl polityczny we Francji. I to jeszcze tak perfidnie, gdyż zamieszkał u Jerzego Giedroyca, czyli w paryskiej „Kulturze”. Tam też, w Instytucie Literackim, wydał większość swoich prac. Po przeprowadzce do USA wykładał literaturę słowiańską w Berkeley oraz na Harvardzie. Nic więc dziwnego, że PRL uznała go za zdrajcę i renegata. Do 1980 roku istniał na niego zapis cenzorski. Publikował w drugim obiegu – polskim fenomenie w ówczesnych czasach.

Pamiętam popłoch, jaki spowodowała wieść o Noblu dla Miłosza. A cóż to napisał ten noblista? Gdzie szukać jego dzieł? Komunistyczni gryzipiórkowie mieli zagwozdkę. Ale pospolity lud również nic o laureacie nie wiedział. Gdyby nie rewolucja godności „Solidarności”, to dzieło Miłosza nie ujrzałoby tak szybko światła dziennego. Miłosz to pierwszy Polak, noblista wyklęty, niechciany przez aparatczyków w PRL.

Drugie miejsce na zaszczytnym pudle Polaków przeklętych zajmuje Lech Wałęsa. Jego Pokojowy Nobel z października 1983 r. wstrząsnął w posadach propagandą PZPR. Tego już było za wiele. Na nic zdały się polskie i międzynarodowe dyskredytacje szefa „Solidarności”. Demokratyczny Zachód nie uległ.

Jerzy Urban, pies łańcuchowy gen. Wojciecha Jaruzelskiego, zwany rzecznikiem jego rządu, określił to wiekopomne wydarzenie „niewielkim epizodem w antypolskiej i antykomunistycznej krucjacie” oraz „kolejną reaganowską złośliwością”. Ronald Reagan był u nas zagranicznym wrogiem numer 1. Nie dość, że wymordował nasze kury, wprowadzając embargo na eksport do PRL pszenicy na pasze, to jeszcze wspierał „Solidarność”. Tak twierdził rząd PZPR uzasadniając totalne braki żywości w sklepach. Ale tragedii nie było, bezhołowie nie panowało, bo rząd mógł rządzić, gdyż „sam się wyżywi” – to też wyjaśnienie Urbana przekazane zatroskanemu ludowi miast i wsi.

Dzisiaj popiersie Ronalda Reagana (prezydentura od 1981 r. do 1989 r.) stoi na postumencie w Alejach Ujazdowskich, vis a vis ambasady Stanów Zjednoczonych.

Ale największym kuriozum i kompromitacją (chociaż na opinie zewnętrzne komuna była impregnowana, jak dzisiaj pisiaki) były protesty Warszawy. Do rządu Norwegii wystosowano oficjalną notę przeciwko uhonorowaniu Wałęsy!!! Reżimowe durnie myślały, że w demokracji rząd może cokolwiek zakazać lub nakazać niezależnym organizacjom. Był to drugi w historii taki protest. Pierwszy wystosował Adolf Hitler w 1935 roku, gdy Pokojową Nagrodę Nobla otrzymał więziony w obozie koncentracyjnym pisarz i pacyfista Carl von Ossietzky. Komuna i faszyzm za cztery lata potwierdziły swój sojusz.

A teraz mamy niechcianą Polkę. Olga Tokarczuk do czerwoności rozpaliła prawicowy hejt, ale nie książkami, tylko postawą obywatelską, społeczną. Oczywiście, głupi lud nie czytał Tokarczuk, jeno inteligencja. Choć nie cała. Jarosław Kaczyński kiedyś bąknął, że coś czyta. Piotr Gliński – uwaga: minister kultury – przyznał, że zaczynał czytać, ale nie dokończył. Może nie zrozumiał wysokiego poziomu intelektualnego, historycznego przekazu dzieł Tokarczuk? Obiecał, że teraz zacznie i dokończy. Ale po co? Niech się pan nie trudzi, ministrze. Ma pan wszak ważniejsze cele wytyczone przez iluminację Naczelnika.

Nie wiem, czym skończy się samowola ministra finansów Jerzego Kwiecińskiego, który orzekł zwolnienie finansowej nagrody z podatku dochodowego. Prawdę mówiąc, ja bym na taki gest nie wpadł. Jednak po chwili zastanowienia uznałem decyzję za dobrą: jest to nagroda nie polskiego rządu, lecz nas – Polaków, przynajmniej tych płacących podatki. Ale zapewne i tu pojawi się hejt zazdrości. Dodam, że od 3,5 mln złotych 10% podatku to zaledwie 350 tys. zł.

Trzy miejsca niechcianych Polaków na pudle już mamy. Czwartego niechcianego nie doczekamy, bo do tego czasu na pewno PiS wyląduje na śmietniku historii.

DECYDENT SNOBUJĄCY